Vrijheid en Schaduw In de diepte sluimert een onstilbaar vlam, Een ontembare drang naar open lucht en wind, De horizon roept, een onbegrensd en lichtdom, Waar dromen dansen, vrij en ongebonden, kind. Toch weeft de angst zich door mijn stille geest, Een schaduw die de zonnestralen wil verstikken, De sprong in het onbekende lijkt zo beest, Een afgrond vol onzekerheid en dik. Mijn hart wil vliegen, als een adelaar hoog, Boven bergen, zeeën, in een wervelwind, Maar bang voor de leegte, de duisternis zo droog, Houdt me gevangen, tastend naar mijn kind. Tussen vrijheid en angst, mijn ziel verdeeld, Zo zoek ik naar de weg die mijn hart heeft vastgesteld.

**Twee Hertogen** Mijn ziel is een burcht met twee hertogen sterk, De één wil de vlag van de vrijheid ontvouwen, De ander, bevreesd voor het onbekend zwerven, Houdt angstvallig de grendels van zekerheid sterk. De eerste, een valk die naar horizonten lonkt, Wil breken met ketens, het ruime sop kiezen. De tweede, een mol, in zijn donkere kliezen, Voor elk nieuw pad waarschuwend de wenkbrauw fronst. De valk ziet een zee vol van wonderlijk licht, De mol vreest de afgrond, het onherbergzame. Zo strijden zij om de macht in dit gedicht, Tussen de roep van de wind, wijd en zijd, En de stilte van muren, beschermend en nabij. Twee koningen in één verscheurde borststrijd.