**Titel: Herinneringen in Vertrouwen** Vriend 1: O, vriend van lang geleden, zie je mij weer, De tijd heeft onze paden gescheiden, stil en koud. Vertrouwen, een bloem die ooit bloeide keer op keer, Is nu verwelkt, door jarentijd en afstand oud. Vriend 2: Ja, ik herken je stem, de echo van weleer, Als zon die door de wolken breekt na regenval. Vertrouwen is een schip, dat stormen doorstaat, keer op keer, En in ons hart bewaart, een kracht die nooit faalt. Vriend 1: Hoe kunnen we opnieuw beginnen, na het verlies? De tijd heeft haar sporen achtergelaten in ons ziel. Maar in jouw ogen vind ik een sprankje, een bewijs, Dat vriendschap wortelt, dieper dan wat tijd kan reveal. Vriend 2: Laten we de herinneringen koesteren, als kostbaar goud, En met vertrouwen nieuwe wegen samen gaan. Want ware vriendschap, nooit echt verloren, nooit te oud, Blijft altijd levend, in het hart voortbestaan.

**Herwonnen Vertrouwen** *Vriend 1:* Zie, na zo veel jaren keert gij eind'lijk weer, Mijn ziel herkent uw stem, zo diep en zacht. Waar bleef gij, toen de nacht viel zonder keer? Waar was uw hand, die troost noch antwoord bracht? *Vriend 2:* Ik dwaalde door een wereld kil en grijs, Waar elke schaduw mij uw naam ontnam. Mijn hart, verstrikt in eigen angstenwijs, Vergat hoe licht uw vriendschap immer kwam. *Vriend 1:* Wat bouwt een brug waar tijd de pijlers sloop? Wat heelt de wond die jaren hebben gemaakt? *Vriend 2:* Slechts dit: het zuiv're goud van onze hoop, Dat door alle stormen stand heeft gehouden. *Beiden:* Want ware vriendschap is een eeuwig zaad - Het groeit opnieuw waar vertrouwen zich baadt.