**Titel: Fluisteringen van de Wind** Jij: O wind, die door de stilte snijdt, Wat fluister jij in mijn hart? Ben jij de stem van vrijheid die nooit verbleekt, Of een onrust die nooit vergaat? De Wind: Ik ben de adem van de wereld, De vlucht van vogels, de dans van bladeren. Ik draag de herinneringen van eeuwen mee, En fluister de geheimen van de hemel. Jij: Maar soms voel ik je als een storm, Een kracht die mijn rust verwoest. Waarom breng je chaos, waarom woed je zo fel? Is er niet ook een zachte zijde in jou? De Wind: In mijn woede schuilt ook mijn tederheid, Mijn kracht opent gesloten deuren. Wat jij als storm ervaart, is mijn roep om vrijheid, Een dans tussen kracht en kwetsbaarheid. Jij: De wind, jij doet mijn ziel zingen, En soms huilt mijn hart bij jouw kracht. Ben jij de vrijheid die ik zo begeer, Of de ongrijpbare schaduw van mijn eigen angst? De Wind: Ik ben alles en niets, een spiegel van jouw binnenste, Een dans van emoties, een vlucht door de tijd. Laat me je leren los te laten, te ademen, Want in mijn adem ligt jouw ware bevrijding.

**Adem van Eeuwigheid** Ik: Wind, onzichtbare minnaar van de wereld, waarom fluister je door mijn haren als een geheime boodschap die ik nooit mag kennen? Jij die bergen kust en zeeën streelt, wat zoek je bij deze sterveling? Wind: Ik ben de ademtocht van de aarde, de onafgemaakte zin in het grote verhaal. In jouw bloed stroomt hetzelfde ritme als in mijn dans door populieren. Jij bent ook een vraag zonder antwoord. Ik: Soms bijt je als een verlaten geliefde, rukt aan daken alsof het herinneringen zijn. Waarom draag je altijd de geur mee van plaatsen waar ik nooit zal komen? Je maakt me zo oneindig eenzaam. Wind: Eenheid is mijn enige taal. Ik omhels zowel de vallende bloem als de storm boven jouw hoofd. Jouw eenzaamheid is slechts een stilte tussen twee ademhalingen van het universum. Ik: Neem me dan mee naar waar je stamt, naar die lege ruimte tussen sterren waar tijd nog niet geboren werd. Maar laat een deel van mij achter als herinnering aan wat het is om ergens te horen. Wind: Ik ben nooit ergens en overal thuis, net als de vragen in jouw ziel. Onze ontmoeting is een kringloop: wat je mij geeft, waai ik verder, wat ik je breng, was altijd al van jou.