De eerste dag: Een herinnering vol verwondering Lief innerlijk kind, Vandaag wil ik je meenemen naar een dag die voor altijd in mijn hart gegrift staat, een dag vol onschuld en verwondering: mijn eerste dag op school. Ik herinner me de spanning die door mijn kleine lijf trok, de blikken vol nieuwsgierigheid en een vleugje angst. De wereld was groot en nieuw, en jij, mijn jonge hart, probeerde zich te oriënteren in dat onbekende landschap. Ik zie nog de felle kleuren van de speeltuin, het zachte geluid van stemmen die samenkwamen in een vrolijke symfonie, en de geur van papier en potlood die me omringden. Jij, mijn kleine ik, was vol vragen en dromen, klaar om te ontdekken, te leren en te groeien. Die dag voelde als een sprong in het diepe, maar ook als een belofte: dat elke nieuwe stap, hoe klein ook, een stukje meer van mezelf zou vormen. Nu, jaren later, koester ik die herinneringen als kostbare schatten. Ze herinneren me aan de kracht van nieuwsgierigheid en de moed om nieuwe dingen te omarmen. Ik wil je bedanken, lief kind, voor je openheid en je vertrouwen. Jouw vreugde en verwondering blijven mijn gids, ook nu ik verder ga op mijn pad. Moge je nooit de magie verliezen die je toen voelde, en weet dat ik altijd bij je ben, om je te koesteren en te beschermen. Samen blijven we groeien, met de herinneringen aan die eerste dag als een lichtpunt dat altijd in ons schijnt. Met liefde en herinneringen, Jouw volwassen zelf

**Aan het kind dat ik ooit was** Lieve kleine vonk, Vandaag laat ik mijn gedachten terugdwalen naar jou, naar die ochtend waarop de wereld plotseling groter leek te worden. Herinner je je nog? De geur van nieuw leer van je schooltas, het stugge stof van de eerste schooloutfit, het gewicht van een onbekend ritme dat voor het eerst in je dagen drong. Je stond daar, een tenger silhouet tegen de deurpost, met ogen die alles in zich opnamen – de wirwar van kinderstemmen, de oneindige gang, de vreemde gezichten die voorbijflitsten als figuren uit een nog ongelezen sprookje. Jouw handen klemden zich vast aan de rand van de jaszak, terwijl ergens diep in je borst iets trilde als een gevangen vlinder. Het was niet alleen angst, het was verwondering; het besef dat er een heel universum bestond buiten de vertrouwde muren van thuis. Ik zie je nog lopen over het schoolplein, waar de lijnen op de stenen leken te wijzen naar een bestemming die je nog niet kende. Elke stap was een vraag, elke blik een antwoord dat nog moest komen. En toen de bel klonk – die scherpe, doordringende tonen – voelde het alsof de tijd even stilhield, alsof het leven zelf ademhaalde voor een nieuw begin. Wat zou ik je graag willen vertellen dat je niet bang hoeft te zijn. Dat de letters die dan nog dansen op het schoolbord ooit woorden zullen vormen die je ziel beroeren. Dat de eenzaamheid die soms als een koude schaduw over je heen valt, plaatsmaakt voor verbinding. Maar misschien hoort die tederheid van onwetendheid er wel bij – het zachte mysterie van wat nog komen gaat. Jouw kleine hart, vol dromen en vragen, heeft de weg gebaand voor wie ik nu ben. En soms, als ik stil ben, hoor ik nog steeds het echo van jouw voetstappen in de gangen van mijn geheugen – een zacht, persistent ritme dat me herinnert aan de moed die het kostte om die deur binnen te stappen. Dankjewel, kleine reiziger. Voor het dragen van die zware boekentas vol verwachting. Voor het geloof dat er achter elk gezicht een verhaal schuilging. Voor het blijven kijken met ogen die de wereld wilden begrijpen. Jij bent nooit verdwenen. Je leeft verder in elke keuze die ik maak, in elke verwondering die ik nog steeds voel. En op dagen als vandaag buig ik me naar je toe, streel zachtjes over je haar, en fluister: "We zijn er gekomen. En de reis was het allemaal waard." Met oneindige tederheid, Jij, nu