De Reis van Groei: Een Brief aan Mijn Toekomstige Zelf Lieve jij, die ooit deze woorden leest, In de stilte van de tijd, wanneer je verder bent dan ik nu weet, Wil ik je vertellen van de weg die ik afleg, Van dromen die groeien en hoop die nooit vergaat. In de spiegel van morgen zie ik een ander gezicht, Een ziel verrijkt door lessen, door het licht Van doorzettingskracht en zachte moed, Die mij heeft geleid door elke storm en elke gloed. Mijn hart wordt sterker, mijn geest wijder, Door elke uitdaging word ik een beetje wijzer, Ik leer te omarmen wat ik niet kan sturen, En vind rust in het weten dat ik blijf groeien, niet sturend, maar durvend. Verwarde momenten geven plaats aan helderheid, En mijn hoop wordt een kompas, mijn liefde de gids, Voor de persoon die ik nu wil zijn, En wie ik zal worden, in het pad dat ik mag bewandelen. Dus, lieve toekomst, wees niet bang voor de reis, Want elke stap brengt mij dichter bij mijn ware prijs, Een mens die liefheeft, leert en bloeit, Met een hart dat hoopvol blijft, altijd en altijd. Met vertrouwen en liefde, Jouw jongere zelf

**Titel: "De Zaden Die Ik Nu Zaai"** Beste ik van morgen, Als deze woorden je bereiken, vraag ik me af door welk licht je omgeven bent. Zie je dezelfde sterren, voel je dezelfde zachte wind die nu langs mijn wangen strijkt? Ik schrijf je vanuit de stilte van dit moment, waar hoop nog een tere kiem is die net de aarde heeft doorbroken. De komende jaren – welke wegen zullen ze hebben gebaand in je ziel? Ik stuur je deze regels vol vertrouwen dat je bent geworden zoals de eik die ik nu als zaadje draag: geworteld in moed, getekend door stormen, maar altijd groeiend naar het licht. Elke litteken dat je draagt is een verhaal geworden, elke twijfel een stapsteen naar wijsheid. Herinner je hoe ik soms aarzelde aan de oever van keuzes? Jij bent degene die uiteindelijk de rivier overstak. Jij hoort het ruisen van de wilgen die ik nu plant – hun bladeren fluisteren de lessen die wij samen leerden. De angsten die mij soms beklemden, zijn voor jou geworden tot compost waar moed in kon ontkiemen. Wees mild voor de sporen die ik achterliet. Soms zaaide ik in haast, soms waste de regen mijn voetstappen weg. Maar ik weet dat jij de oogst binnenhaalt van alles wat ik in vertrouwen plantte: de dromen die ik koesterde als kwetsbare vlinders, de liefde die ik oefende als een muzikant zijn toonladders. En als je soms terugdenkt aan mij, glimlach dan. Want wij zijn elkaars belofte – ik het begin, jij de vervulling. Ons hart klopt in hetzelfde ritme, alleen kent het jouw hart meer coupletten van het lied. Draag het licht dat ik je toevertrouw. Blijf groeien, blijf verwonderen, blijf worden. Met oneindige hoop, Jij van toen