De geur van versgemaaid gras In de lucht zweeft een zachte zoetheid, een parfum van zomer, fris en vrij, als een fluistering van de wind die glijdt, langs groene vlakten onder blauwe zij. Het gras, nog warm van de zonnestraal, ademt herinneringen in elk adem, een dans van aardse, rijke taal, een belofte van rust, een stille lamb. De geur weeft beelden van onbezorgdheid, van kinderlijke dagen onder de zon, van vrije zinnen en ongestuurde tijd, een hart dat klopt in de lentebron. O, geur van gras, mijn ziel verstilt, je brengt de tijd tot leven, mild en stil.

**Groene Herinnering** Het gras, zo juist geknipt, verspreidt zijn geur, Een zee van geuren die de zinnen streelt, Alsof de aarde, vol van jeugdige fleur, Haar diepste, groenste adem nu verteelt. Een zoete geur, als honing van het veld, Vermengd met dauw en zonnegoud zo zacht, Die in de neusgaten zich vast weet te houden, En mij naar zorgeloze jeugd teruggebracht. Ik ruik de zomers van weleer opnieuw, Het kind dat blootvoets door het gras rende, De tijd die stil lijkt te staan, fris en nieuw, Een geur die als een warme deken brandt. Zo draagt dit groen, in geur gevangen, fijn, Oneindige jeugd in elke adem, klein.