Oude Sleutel In mijn hand ligt de stilte van lang vervlogen tijden, een oude sleutel, met een vouw van roest en herinnering. Ze fluistert verhalen die niemand meer hoort, over gesloten deuren, vergeten kamers, over geheimen die nooit meer worden onthuld. Het gewicht van jaren drukt zachtjes op mijn vingers, een tastbare herinnering aan wat was, aan wat nooit meer terugkeert. Ze symboliseert de eenvoud van het verleden, een poort die ooit open stond, nu dicht, maar nog altijd wacht, in de schaduw van mijn gedachten. Oude sleutel, je bent meer dan metaal, je bent een brug naar vervlogen tijden, een stille getuige van de tijd die nooit stilstaat.

**Vergeten Sleutel** Jij ligt daar, koud en zwaar in mijn handpalm. Een geribbeld geheim, een getand geheugen. Je metaal is dof geworden, door de jaren heen gesleten. Elke kras een verhaal, elke vlek een verdwenen deur. Wat sloten heb jij geopend? Welke kamers vol licht, welke keldergangen van angst? Je zwijgt, een stille getuige. Soms, als ik je vasthoud, voel ik echo’s van vroeger: het klikken van een slot, het kraken van een houten deur, een huis dat ademde. Nu ben je nutteloos. Geen pasvorm meer, geen herkenningspunt. Toch kun ik je niet wegdoen. Je bent een vraag zonder antwoord, een weg die nergens meer heen leidt. Een symbool van wat ooit veilig was, en nu alleen nog maar herinnert.