Verbondenheid en Afstand In het kleine scherm glinstert je lach, een vlam in mijn palm, een wereld die zich opent, een netwerk van woorden en beelden, maar soms ook een muur van glas. Sociale media, mijn venster naar jou, een brug die nooit echt raakt, een dans van nabijheid en afstand, waar ik je zie, maar je niet voel, waar ik je hoor, maar je niet vastpak. De technologie fluistert in mijn oor, een echo van verbondenheid, maar soms ook een scheiding, een digitale ademhaling die mijn hart vasthoudt, terwijl ik verlang naar echte nabijheid. Zo blijven wij verbonden, door draadloze draden en pixels, maar toch, in de diepte van mijn ziel, blijft de vraag: Zijn wij echt samen, of slechts verbonden in het scherm?

**Digitale Luchtspiegelingen** Mijn vingers tikken op het koude glas, een venster naar duizend levens, waar gelach wordt gereduceerd tot emoji’s en tranen verdwijnen in pixels. Via kabels van glas stroomt verbondenheid, een eindeloze stroom van gezichten die dichtbij voelen in de blauwe gloed, maar vervagen als ik het scherm uitschakel. Ik deel mijn ziel in honderdveertig tekens, vang applaus in virtuele handen, terwijl de stilte in mijn kamer groeit als een onzichtbare muur. We zijn een generatie van nabije vreemden, verenigd in eenzaamheid, ons vastklampend aan digitale lijntjes die breken bij de eerste echte storm. Het scherm toont me alle werelden, behalve degene waarin ik leef.