Het Fluisterbos In een wereld waar bomen zachtjes fluisteren, hun bladeren dragen geheimen in een zachte wind, een pad dat zich kronkelt tussen sluimerende schaduwen, waar licht en schaduw dansen in een betoverende symfonie. Dieren spreken in melodieën die ik nauwelijks begrijp, hun ogen glinsteren met oude wijsheid en stille lachen, een vos die mijn pad kruist met een knipoog en een glimlach, een uil die geheimen deelt in een fluisterend gebaar. De lucht is gevuld met een zachte magie, een geur van mysterie en eindeloze verbeelding, elke stap opent een nieuw verhaal, een nieuw geheim, een reis door een bos dat leeft en ademt in mijn dromen. Hier is geen tijd, geen grenzen, slechts de betovering, een plek waar ik vrij ben, verloren en gevonden tegelijk, in het fluisterbos, mijn eigen magische wereld, waar woorden niet nodig zijn, alleen het hart dat spreekt.

**Fluisterwoud** Ik stap op zachte aarde, waar het licht door bladeren danst in gouden stippels op de grond. De eiken fluisteren eeuwenoude wijsheden, hun bast vol runen die ik niet kan lezen maar wel voel in mijn bloed. Een vos met ogen als amber spreekt mij aan in rijm: "De paddenstoelen wijzen je de weg naar waar de stroom zacht zingt." Elke stap is een vraag, elke ademtocht een antwoord. Hier waar varens verhalen vertellen en mossen dromen vasthouden, verlies ik mijzelf in oneindigheid. En in de stilte tussen de fluisteringen hoor ik eindelijk wat mijn eigen hart al wist.