Dansen in de Nacht van Sterren Onder een wervelende hemel, duister en fel, waar sterren dansen in een vurige spel, een zee van dromen, golvend en vrij, raast de nacht met een melodie, zo blij. De maan werpt haar zilveren glimlach neer, een fluistering van rust, een zachte sfeer, de stilte barst van een onzichtbare kracht, een wereld vol hoop, door de schemer gebracht. De cipressen steken op als vurige vlammen, vertellen verhalen, fluisteren namen, van gevoelens die in het hart ontvlammen, een storm van emoties, nooit te temmen. In deze nacht, vol passie en pracht, vindt de ziel haar weg, haar kracht, een schilderij van innerlijk vuur, een eeuwige zoektocht, puur en puur.

**Kosmische Woeling** Zie hoe de nacht zich wentelt in een zee van blauw en goud, Waar cipressen als zwarte vlammen naar de hemel kronkelen. De maan en sterren malen in een kokend lichtgewelf, Alsof de kosmos ademt in een koortsachtig visioen. Elk lichtpunt is een werveling, een brandend zielsverlangen, De wolken golven als getijden van een onzichtbare zee. Het dorpje slaapt in ’t donker, onbewust van dit gewemel, Terwijl de hemel breekt in goudgroene melkwegen. O, Van Gogh, jouw penseelstreek is een sidderende zenuw, Die angst en extase vangt in spiralen van verf. De sterrennacht is geen tafereel, het is een bonzend hart, Dat klopt in elke toets vol eenzaam majesteit. En in die woeste schoonheid, in dat malende universum, Vindt mijn ziel haar weerspiegeling – oneindig en ontzet.