**De Vrijheid die weer klinkt** In ’45, het donker week, De schaduwen van oorlog en pijn, De stemmen stierven, stil en zwak, De hoop leek bijna klein. Maar dan brak door het ochtendlicht, Een glimp van vrede, helderder dan voorheen, De bevrijders kwamen, krachtig, zacht, Verlost van het duister, eindelijk weer vrij. De straten vulden zich met juichend geluid, De tranen van vreugd’ en verdriet verweven, De vrijheid was een kostbare schat, Een nieuw begin, een hoopvol leven. De vlaggen wap’len in de wind, De herinnering aan strijd en moed, Voor allen die hun leven gaven, Blijft deze dag een eerbetoon. Historie schrijft met heldere pen, Een lied van vrijheid, kracht en trouw, De bevrijding, een eeuwige herinnering, Aan Nederland, dat weer opbloeide, trouw.

**De Ballade van de Bevrijding** In mei, toen de lente zacht ontwaakte, En Nederland in duisternis verzaakte, Klonk door de straten, langs het kanaal, Het lied van vrijheid, een bevrijdingsmaal. De tanks rolden over de klinkerstraat, De moffen vluchtten, het was te laat. Uit kelders kwamen, bleek en zeer ontzet, De mensen die vijf jaren hadden gebeden. Een oude vrouw, met tranen op haar wang, Hing aan een soldaat, zo jong en vol van gang. Ze fluisterde: "Dank u," met gebroken stem, Hij gaf haar chocola, een klein gebaar, een hemd. De vlaggen wapperden, rood-wit-blauw, Een zee van vreugde, een nieuw vertrouw. De klokken luidden, lang verzwegen geluid, Alsof de hemel zelf ons toelachte en zei: "Het is voorbij." Maar tussen de feesten, in de menigte dicht, Stonden de stilten, het verdriet in het gezicht. Voor hen die vielen, in de koude grond, Die deze dag van licht niet meer beleefd en ondervond. Zo ging de bevrijding, een gemengd gebeuren, Met vreugde en verlies, moeilijk te doorvaren. Een ballade van moed, van leed en van strijd, Van een volk dat weer ademde, en zichzelf werd bevrijd.