De Wachter van Mijn Verleden In de schemer van mijn gedachten stond hij, een figuur van zachte schaduw en licht, met ogen die de tijd weerspiegelden, glanzend als de ochtenddauw op een stil veld. Zijn huid was de kleur van oude boeken, geladen met verhalen en vergeten woorden, zijn glimlach droeg de warmte van zonsondergang, een troost die nooit volledig verdween. Hij droeg een mantel van herinneringen, geweven uit lach en traan, een rusteloos hart dat altijd bleef zoeken, naar de weg die ik ooit heb laten liggen. Hij spreekt in fluisteringen en echo’s, vertelt over momenten die ik heb gemist, over de kracht van elke stap die ik zette, en de pijn die mijn reis soms met zich meedroeg. De impact van zijn aanwezigheid, een zachte gloed in de duisternis, leert me dat herinneringen geen verleden zijn, maar de wachters van mijn eeuwige ik. Hij blijft, een vriend in de schaduw, een gids door de tijd die nooit stopt, en in zijn blik vind ik de kracht om verder te gaan, met mijn verhaal in mijn hart.

**De Oude Speelkameraad** Hij zit weer op de stoeprand, mijn jeugd in grijze jas, Met stof van verre wegen in de plooien van zijn das. Zijn handen zijn getekend door de tijd en zonverbrand, Hij houdt een oude knikker vast, glanzend in zijn hand. Zijn ogen – twee rivieren vol verhalen en verdriet, Die stralen als hij lacht, maar soms ook tranen niet versliert. Hij fluistert zachtjes dingen die ik lang vergeten leek: "Herinner je de zomers die één lange dag leken?" Hij neemt me mee naar velden vol wilde paardenbloemen, Waar we met onze schaduwen over grindpaden droomden. Hij toont me hoe we lachten om de simpelste victorie, Een vlieger in de wind, een kamp van takken en verhalen. Maar soms wordt zijn gezicht ernstig, zijn stem een zacht verwijt: "Je bent me kwijtgeraakt tussen de haast en het decorum. Je zocht naar groene weiden, maar vergat het gele koren, De geur van natte aarde na een onverwachte regen." Hij staat nu op en veegt het stof van zijn versleten broek, Laat één laatste knikker glimmen in het avondlicht, zo zoet. "Neem me niet als last," zegt hij, "maar als een kompas in de nacht – Ook al ben ik stil geworden, ik wijs je naar het licht." Hij draait zich om en mengt zich in de nevels van de tijd, Een vriend die nooit verdwijnt, slechts even opzij schuift. En ik, ik heb geleerd: hoe ver de reis ook strekt, Soms moet je even zitten waar de stoeprand je herinnert.