**De Onstuitbare Storm** Hoor de roep van de donder, de kreun van de wind, Een goddelijke kracht die alles bemint. De hemel barst in woede, de wolken razen snel, Een ontembare kracht, een natuurweergaloos juweel. De storm ontwaakt uit diepe slaap, ongetemd en wild, Zijn bliksemstralen schieten, onheilspellend en kil. De zee slaat tegen kliffen, de aarde siddert en kreunt, Een epi­sche strijd, door de eeuwen heen opgetuigd. Geen vrede, geen rust, alleen de rauwe kracht, De storm jaagt voort, onstuitbaar en onbedwongen, zacht noch zacht. Hij danst op de toppen van de wereld, een goddelijke kracht, Een kracht die alles vernietigt, en toch ook weer schept in de nacht. O storm, machtige brenger van chaos en pracht, Jij bent de stem van de natuur, de kracht die alles verzacht. In jouw woede ligt de schoonheid, een eeuwig strijdperk, Een episch verhaal van kracht, van hemel tot aarde, zonder werk.

**De Woede van Boreas** Zie hoe de hemel zijn gramschap ontketent, Een duister gelaat dat de zon heeft vergeten. De wind giert zijn loze beloften door ’t land, En rukt aan de wortels met razende hand. De zee, eens zo kalm, wordt een monster van schuim, Dat beukt tegen klippen in donderend rumoer. De wolken, als legers, elkaar overweldigen, En jagen voorbij in een waanzinnig vuur. De eiken, zo trots, buigen diep voor hun meester, Hun takken, als armen, smekend om genade. Maar Boreas lacht met een bulderend gesis, En hakt hun gekerm in een woeste genade. De aarde bezwijkt onder donderend geweld, Een symfonie van chaos, zo wreed en zo fel. Want dit is de kracht die de wereld herschept, Door stormen die leven en dood hebben gewekt. Zo heerst de natuur in haar woestste gedaante, Een god die zijn macht in de verten laat schallen. En wij, nietige sterveling, buigen in angst, Voor de storm die komt om de aarde te dwingen.