**Titel: De Lichtstraal van de Geest** In de diepte van de tijd, een geest ontwaakt, Een denker die de sterren dichterbij bracht, Einstein, met zijn blik die hemel doorbrak, Verlicht de wereld, maakte onwetendheid zacht. Zijn formules als golven in het kosmisch veld, Verweven tijd en ruimte, een universeel lied, Zijn nalatenschap, een eeuwig schild, beschermd, Door wetenschap en wijsheid, eeuwig en vrij. Emoties stijgen, bewondering en ontzag, Voor een man die met eenvoud de complexiteit tart, Zijn zoektocht naar waarheid, een vurige lach, Een inspiratie die in mijn ziel blijft branden, zacht, Hij leert ons dromen, te stralen in het duister, Een licht dat nooit dooft, een universele fluister.

**De Tijd in Krullen** De krullen van zijn grijze haren zijn Als formules die door de tijd heen dansen, Hij liet de starre zekerheden zwichten En toonde ons een universum vol kansen. Zijn geest, een licht in duistere verten, Doorbrak de grenzen van het alledaagse, Hij liet de ruimte in elkaar omkeren En maakte tijd tot soepele, wijde baan. Nu kijk ik naar de sterren aan de hemel En voel de echo van zijn stille vragen, De relativiteit die alles raakt - Hoe klein ons streven, hoe groot het wonder. Zijn nalatenschap is een zacht geruis Van oneindigheid in elk atoom thuis.