Onuitgesproken woorden In de stilte van mijn pen, een brief zonder bestemming, een echo van wat nooit gezegd werd, een zachte storm in mijn borst. John, ik wilde je vertellen hoe je aanwezigheid mijn wereld kleurde, hoe elke gedachte aan jou een verborgen zon was, die nooit voldoende schaduw kreeg. De woorden bleven steken in mijn keel, onuitgesproken, als fluisteringen in de wind, een dans van gevoelens die niet durfden te spreken, een liefde die zich schuilhield achter stilzwijgen. Deze niet-gestuurde bladzijdes zijn mijn geheime kamer, een plek waar mijn hart vrij kon ademen, zonder angst voor afwijzing of begrip. De brief ligt nu stil, een tastbare herinnering aan wat ik nooit durfde te delen, een symbool van verlangen en moedeloosheid, een stille ode aan jou, die ik nooit heb gestuurd, maar altijd bij me draag.

**De Onverzonden Brief** Mijn pen danst over het papier, een stille getuige van wat ik nooit zal zeggen. Inktvlekken als tranen die nooit vielen, woorden die blijven hangen in de leegte tussen ons. Hoe vaak heb ik je naam geschreven, alleen om hem door te krassen? Elke letter een echo van wat had kunnen zijn, een schaduw van een stem die nooit klonk. De zinnen bouwden bruggen naar een onbekend land, waar jouw ogen mijn woorden zouden lezen, waar jouw hand dit papier zou vasthouden. Maar de brug stortte in voordat hij voltooid was. Soms zijn de ongeschreven brieven de eerlijkste die we ooit schrijven. Ze dragen de ruwe randen van onze ziel, gepolijst noch gecensureerd. Nu ligt deze brief in de la der vergeetachtigheid, tussen vergeten foto's en halfvoltooide dromen. Een relikwie van moed die ik niet had, een testament van liefde die te bang was om te spreken. Misschien is dat het lot van sommige woorden: te bestaan in de stilte, te zinderen in de ruimte tussen gedachte en daad, voor altijd zwevend in het rijk van het 'bijna'. En jij, John, zult nooit weten hoe jouw naam klonk in de stilte van mijn kamer, hoe hij weerklonk in de holte van mijn hart, een gebed dat nooit zijn altaar vond.