Personage 1: Laura (de recent gepromoveerde manager) Personage 2: Emma (jeugdvriend) --- **Emma:** (zittend op de bank, kalm) Hé Laura, ik zie dat je wat gespannen bent. Wil je erover praten? **Laura:** (neemt een diepe ademhaling) Ja, ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Het is allemaal zo snel gegaan. Die promotie betekent dat ik over een paar maanden naar het buitenland moet verhuizen voor mijn werk. **Emma:** Wow, dat is groot nieuws. Gefeliciteerd, echt! Maar ik snap dat het ook veel is om te verwerken. **Laura:** Dank je, dat betekent veel. Maar ik voel me ook zo overweldigd. Hoe ga ik afscheid nemen van alles hier? En dan de verhuizing, de nieuwe omgeving… alles is zo onbekend. **Emma:** Het is heel normaal om je zo te voelen. Verandering brengt altijd een mix van opwinding en angst met zich mee. Maar weet dat je niet alles alleen hoeft te doen. Ik ben er voor je. **Laura:** Dat is lief, Emma. Soms lijkt het alsof ik alles moet regelen en goed moet doen, alsof ik faal als ik bang ben of twijfel. **Emma:** Dat is menselijk, Laura. Je hebt jezelf zo ver ontwikkeld en je hebt deze promotie verdiend. Het is oké om je onzeker te voelen. Geef jezelf de tijd om te wennen aan alles. **Laura:** Ja, ik probeer dat ook. Maar ik maak me zorgen over de kinderen, over hoe ze zullen wennen aan een nieuw land en een nieuwe school. **Emma:** Ze zijn sterk, en met jouw steun komen ze daar ook wel doorheen. En je hebt al zoveel gedaan, je bent zo’n goede moeder en vriendin. Je zult een geweldige leiding geven, waar je ook bent. **Laura:** Bedankt, Emma. Het helpt echt om er hier met iemand over te praten. Soms voelt het alsof ik alles alleen moet dragen. **Emma:** Je hoeft dat niet. Ik ben hier voor je, altijd. En ik geloof in jou. Deze verandering is misschien moeilijk, maar het biedt ook nieuwe kansen en avonturen. We maken er samen het beste van. **Laura:** Ja, je hebt gelijk. Het wordt een nieuw hoofdstuk, en ik wil er het beste van maken. Dank je dat je er bent, Emma. **Emma:** Altijd, Laura. Je bent sterker dan je denkt, en ik sta achter je, elke stap. --- **Einde**

Zeker, hier is een dialoog tussen de recent gepromoveerde manager (Robin) en de jeugdvriend (Sam) in een rustige woonkamer, met de focus op Robins emotionele toon als iemand die gewend is controle te hebben maar nu met onzekerheid wordt geconfronteerd. **Setting:** Een avond in Sam's rustige, wat rommelige woonkamer. Een lege koffiemok en een geopende map met documenten staan op de salontafel. Robin zit wat stijfjes op de bank, ter Sam ontspannen in een luie stoel tegenover hem zit. **Sam:** (Schudt zijn hoofd, een ongelovige glimlach om zijn lippen) "Dus... Singapore. Het klinkt nog steeds onwerkelijk. Volgende maand." **Robin:** (Hijgt zichtbaar uit, staart naar zijn handen) "Ja. Volgende maand. Het contract is getekend, de verhuisdozen zijn besteld. Het is... definitief." (Hij kijkt op, een poging tot zijn gebruikelijke, zelfverzekerde glimlach die niet helemaal lukt) "Het is een ongelooflijke kans, Sam. Strategische verantwoordelijkheden, een groter team... je zou de cijfers moeten zien van het project dat ik ga leiden." **Sam:** (Leunt naar voren, de glimlach verdwijnt) "En? Zijn dat de cijfers die je wakker houden om drie uur 's nachts? Je praat tegen mij, Rob. Niet tegen je board of directors." **Robin:** (De façade brokkelt af. Hij wrijft over zijn slapen) "Oké. Oké, ja. Ik ben... ik ben doodsbang." (Hij zegt het bijna fluisterend, alsof het een bekentenis is.) "Ik heb alles onder controle. Altijd. Dat is mijn rol. Maar dit... dit voelt als het opnieuw beginnen. Alsof alles waar ik de afgelopen jaren voor gewerkt heb, opeens niet meer telt. Wat als ik faal?" **Sam:** "Je faalt niet. Sinds wanneer ben jij ergens slecht in? Je was de enige van ons die op zijn zestiende al een begroting voor zijn zaterdagbaan maakte." **Robin:** (Slaakt een kort, humorloos lachje) "Dat is precies het probleem. Daar ging het om cijfers, om processen. Dit... dit gaat om mensen. Om een nieuw leven opbouwen. Mijn team daar kent me niet. Ze zullen mijn autoriteit in twijfel trekken, mijn beslissingen bevragen. Hoe bouw je dat respect weer op? En Lisa... ze geeft haar baan op voor mij. De druk..." (Zijn stem breekt bijna.) **Sam:** "Luister. Je bent niet de manager daar. Niet tegenover mij. Je bent Robin. De jongen met wie ik op avontuur ging in het bos bij ons ouderlijk huis. Die stiekem van zijn fiets viel en toen tegen iedereen zei dat hij een losse stuurpen had." (Hij grinnikt.) "Diezelfde vasthoudendheid die je toen had, die je hier heeft gebracht. Die neem je mee. In je koffer." **Robin:** (Kijkt Sam aan, een sprankje herkenning in zijn ogen) "En wat als ik verdwaal? Zonder mijn... kompas?" **Sam:** "Dan bel je mij. Of je appt. Of je stuurt een rooksignaal, wat dan ook. Het tijdsverschil is vervelend, maar niet onoverkomelijk. Jij zorgt voor je nieuwe team daar, en ik... ik zorg ervoor dat je je oude kompas hier niet vergeet. Dat je weet wie je was, voordat je manager werd. Dat is minstens even belangrijk." **Robin:** (Hijgt diep in, zijn schouders ontspannen een beetje. Voor het eerst deze avond ziet hij er niet uit als een manager, maar als een man die getroost wordt.) "Dankjewel. Echt. Soms... soms raak ik zo verstrikt in de rol die ik moet spelen, dat ik vergeet dat ik hem mag neerleggen. Zeker hier." **Sam:** "Precies. En onthoud: een goede manager weet ook wanneer hij moet leunen op zijn team. En ik ben lid van je allereerste team, ouwe rakker. Dat verandert geen enkel vliegtuig ticket." **Robin:** (Een oprechte, kalme glimlach verschijnt op zijn gezicht.) "Het beste lid."