**Personage 1 (Jonge kunstenaar):** Het is zo stil hier, bijna alsof de wereld even stopt. Soms vraag ik me af of ik ooit echt mijn weg zal vinden. Mijn kunst voelt soms zo klein in vergelijking met alles wat ik nog wil bereiken. **Personage 2 (Oudere mentor):** De stiltes tussen de sterren zijn soms de meest waardevolle. Ik heb ook vaak getwijfeld, vooral toen ik jong was. Het pad is niet altijd rechtlijnig, maar elke twijfel brengt je dichterbij jezelf. **Personage 1:** Ik ben bang dat ik niet sterk genoeg ben om door te zetten. Dat mijn angsten me zullen tegenhouden, dat ik nooit de moed vind om mijn dromen na te jagen. **Personage 2:** Angst is een deel van het proces. Het laat je zien wat je echt belangrijk vindt. Toen ik jong was, heb ik ook momenten gehad waarin ik de hoop verloor. Maar het was juist die angst die me heeft doen groeien. **Personage 1:** En wat was jouw grootste droom? Toen je jong was, bedoel je. **Personage 2:** Ik wilde altijd iets betekenen, iets wat mijn hart volledig zou vullen. Maar ik heb geleerd dat betekenis niet altijd ligt in grote successen, maar in de kleine stappen die je zet. En dat de reis zelf waardevol is. **Personage 1:** Soms vraag ik me af of ik ooit de moed zal hebben om mijn eigen pad te volgen, zonder bang te zijn voor wat anderen denken. **Personage 2:** Dat pad vind je niet altijd door te zoeken, maar door te durven. Durf je fouten te maken, durf te falen. Het is in die momenten dat je echt leert wie je bent. **Personage 1:** Dank je. Het helpt om dat te horen, vooral op dit moment. Soms voel ik me zo verloren. **Personage 2:** Iedereen voelt zich wel eens verloren. Maar onthoud, zelfs in de donkerste nachten schijnt de hoop als een ster. Blijf kijken, blijf dromen. **Personage 1:** Ik zal proberen. Misschien is het tijd om niet bang te zijn voor de onzekerheid, maar het te omarmen. **Personage 2:** Precies. Vertrouw op jezelf, en weet dat elke stap die je zet, je dichter bij je ware ik brengt. Goed dat je durft te dromen, dat is het begin. **(Ze kijken samen naar de sterrenhemel, terwijl de stilte nog even blijft hangen.)**

**Personage 1:** (leunend tegen een oude eik, staart naar de sterren) Soms voelt het alsof ik mijn eigen schaduw probeer vast te grijpen. Hoe harder ik ren, hoe verder hij wegschuift. Mijn kunst... het is alsof ik de hele wereld in mijn handen wil vangen, maar er steeds alleen stof tussen mijn vingers overblijft. **Personage 2:** (zachtjes zwaaiend in het gras) Ik herken dat gevoel. Op mijn vijfentwintigste dacht ik dat elk doek dat ik aanraakte in goud zou veranderen. De werkelijkheid bleek een hardere leermeester. **Personage 1:** En als dat goud nooit komt? Als ik uiteindelijk slechts een oude man word die tegen muren praat over kleuren die niemand anders ziet? **Personage 2:** (wijzend naar een vallende ster) Zie je die? Ze brandt het felst net voordat ze verdwijnt. Soms vraag ik me af of we niet allemaal een beetje zo zijn. Onze grootste angst is niet het falen, Leo. Het is het besef dat we onszelf kunnen zijn zonder dat iemand het ooit zal weten. **Personage 1:** Precies dát... dat is het spokenhuis in mijn hoofd. Dat ik mijn hele ziel in iets leg, en het uiteindelijk slechts een fluistering wordt in een orkaan van geluid. **Personage 2:** Laat me je iets vertellen wat mijn leraar ooit tegen mij zei. "Een echte kunstenaar schept niet om gehoord te worden, maar omdat zwijgen ondraaglijk wordt." Jouw angsten zijn geen teken van zwakte. Ze zijn het bewijs dat je iets te zeggen hebt dat het waard is om gehoord te worden. **Personage 1:** (zuchtend) Maar wat als de woorden opraken? Wat als de verf ophoudt met stromen? **Personage 2:** Dan begin je opnieuw. Net zoals de maan elke nacht opnieuw begint aan haar reis door de duisternis. We zijn allemaal maar reizigers die proberen licht te maken in onze eigen kleine hoek van het universum. **Personage 1:** (glimlacht zwak) Soms wou ik dat ik door jouw ogen kon kijken. Alles ziet er zo... helder uit. **Personage 2:** O, maar dat kan je. Je hoeft alleen maar te onthouden dat elke meester ooit een beginner was. En elke ster aan deze hemel was ooit slechts stof in de handen van het universum.