**Personage 1 (Verlegen kunstenaar):** Eh, goeienavond. Sorry dat ik stoor… ik zag dat u hier vaak komt. Ik ben nieuw in de stad en… ik weet niet goed waar ik moet beginnen. **Personage 2 (Zelfverzekerde manager):** Oh, goeienavond! Geen probleem, ik kom hier ook regelmatig. Wat wil je weten? **Personage 1:** Nou, ik… ik probeer mijn werk te laten zien, maar ik weet niet of het goed genoeg is. Vaak voel ik me… onzeker. **Personage 2:** Dat klinkt herkenbaar. Maar je moet vertrouwen in jezelf hebben, zeker als je kunst wilt tonen. Het is gewoon een kwestie van durven. **Personage 1:** Dank u, dat is aardig. Maar… ik voel me eigenlijk niet zo zeker. Het is alsof ik meer over mezelf wil weten, maar ik weet niet hoe. **Personage 2:**** Interessant, ik had niet gedacht dat ik hier zo over zou praten. Maar ik vraag me af… waarom lijkt het alsof ik hier ineens de verlegenheid voel? **Personage 1:** Wat bedoelt u? U bent zo zelfverzekerd, het lijkt alsof u alles onder controle hebt. **Personage 2:** Haha, ik begrijp het nu. Het lijkt alsof ik hier de onzekerheid ervaar. Misschien omdat ik me afvraag of ik je echt kan helpen of dat ik hier gewoon maar zit. **Personage 1:** Wacht, bedoelt u dat u zich nu juist kwetsbaar voelt? **Personage 2:** Precies. Het is verwarrend, maar ook nieuwsgierig makend. Ik ben zo gewend om de leiding te nemen, dat ik nu ineens de ander ben. **Personage 1:** Dat is… bijzonder. Misschien kunnen we elkaar dan toch echt beter leren kennen, ondanks dat we van rol wisselen. **Personage 2:** Ja, ik denk dat dat een goed idee is. Wie weet wat we nog meer over onszelf kunnen ontdekken, gewoon door even van rol te wisselen.

*[Het zachte gerinkel van een deurbel klinkt als de kunstenaar de koffiebar binnenstapt. De ruimte is verlicht door warme hanglampen, er klinkt rustige jazzmuziek. Aan een houten tafel bij het raam zit de manager met een laptop, maar hij sluit deze abrupt als hij de kunstenaar ziet.]* **Manager** (zelfverzekerd, bijna opdringerig): "Ah, eindelijk! Ik dacht dat je nooit zou komen. Ik heb precies de plek uitgekozen waar we ongestoord kunnen praten over je expositie." **Kunstenaar** (kijkt naar de grond, friemelt aan zijn mouw): "Ehm... sorry, ik wist niet dat u... dat we hier zouden afspreken. Mijn galeriehouder zei alleen 'informeel gesprek'." *[De manager staat op en gebaart naar de stoel. Zijn bewegingen zijn krachtig, afgemeten. De kunstenaar schuifelt naar de tafel.]* **Manager**: "Informeel, ja. Maar laten we duidelijk zijn: je werk is goed, maar het mist lef. Die laatste serie? Te verlegen. Alsof je je eigen schaduw vreest." **Kunstenaar** (kijkt even op, een vleugje irritatie in zijn stem): "Het heet nuance. Niet alles hoeft te schreeuwen om gezien te worden." *[Er valt een stilte. De manager knippert verbaasd. Hij was een weerwoord gewend, geen tegenspraak.]* **Manager** (iets minder luid): "Schreeuwen? Nee, maar... kracht tonen. Zeker in deze markt." **Kunstenaar** (leunt plotseling naar voren, zijn stem wordt vreemd stevig): "Vertelt u mij eens, waarom voelt u de behoefte om alles te controleren? Zelfs dit gesprek op deze plek? Is het de angst dat iets organisch zou kunnen ontstaan?" *[De manager knippert opnieuw, hij lijkt fysiek kleiner te worden in zijn stoel.]* **Manager** (bijna mompelend): "Het is... efficiënt. Zo werk ik." **Kunstenaar** (met groeiende nieuwsgierigheid): "Efficiënt voor wie? Voor u, of voor de kunst? Soms vraag ik me af of mensen zoals u niet stiekem jaloers zijn op de chaos waar wij in werken." **Manager** (wrijft in zijn nek, kijkt naar de koffievlek op tafel): "Jaloers? Dat is... Ik heb nooit..." **Kunstenaar** (zachter, maar nog steeds centraal): "U hoeft het niet toe te geven. Maar misschien is dat waarom u zo nodig alles in hokjes moet duwen. Omdat u de leegte van een blanco doek vreest, terwijl ik er net de oneindigheid in zie." *[De manager staart naar zijn handen. Zijn zelfverzekerde houding is volledig verdwenen.]* **Manager** (bijna fluisterend): "Hoe doe je dat? Elke dag opnieuw beginnen met niets?" **Kunstenaar** (leunt achterover, een glimlach speelt om zijn lippen): "Dat is het juist. Het is nooit niets. Het is alles wat nog kan worden. Misschien... misschien moet u dat ook eens proberen." *[Ze wisselen een blik van verwarring en wederzijds onbegrip, maar ook van oprechte nieuwsgierigheid. De rollen zijn ongemerkt, maar volledig omgedraaid.]*