**Personage 1 (Wetenschapper):** *(met opwinding)* Wacht even, heb je dat gezien? We kunnen echt door de tijd reizen. Dit is niet te geloven! **Personage 2 (Historicus):** *(aarzelend)* Ja, ik weet het… Maar dit is gevaarlijk. We weten niet wat de gevolgen zijn. Wat als we het verleden veranderen en alles verpesten? **Personage 1:** Maar stel je voor dat we kunnen ingrijpen en levens redden. Dit zou een doorbraak zijn! We kunnen voorkomen dat mensen sterven in dat conflict. **Personage 2:** Dat klinkt nobel, maar we moeten heel voorzichtig zijn. Elke actie in het verleden kan onvoorziene gevolgen hebben voor de toekomst. We moeten zeker weten dat we de juiste keuze maken. **Personage 1:** We hebben de kracht om het lot te veranderen. Het is onze verantwoordelijkheid. Wat als die mensen anders zouden sterven en wij niets doen? **Personage 2:** Maar wat als we onbedoeld een kettingreactie veroorzaken die veel meer schade aanricht? Misschien is het beter om ons te beperken tot observeren, zonder in te grijpen. **Personage 1:** Ik begrijp je zorgen, maar kunnen we leven met de gedachte dat we misschien levens laten gaan zonder te proberen ze te redden? Als wij de mogelijkheid hebben, moeten we die niet benutten? **Personage 2:** Het is een last die zwaar op me drukt. We zijn niet alleen wetenschappers, we worden ook verantwoordelijk voor de keuzes die we maken. Ik weet niet zeker of ik klaar ben voor zo’n beslissing. **Personage 1:** We kunnen het samen doen. We moeten eerlijk zijn over de risico’s en de gevolgen. Maar uiteindelijk moeten we kiezen: blijven toekijken of ingrijpen en proberen het goede te doen. **Personage 2:** *(zuchtend)* Laten we nog eens nadenken, onze opties afwegen. Maar één ding weet ik zeker: onze beslissing zal de loop van de geschiedenis bepalen. We moeten het met uiterste zorg doen.

**Dialoog tussen Dr. Lena Voss (wetenschapper) en Dr. Elias Meijer (historicus)** *[SCÈNE: Een verduisterd laboratorium vol knipperende instrumenten. De lucht ruikt naar ozon en gesmolten metaal. Lena staat trillend voor een pulserend portaal, Elias wrijft nerveus over zijn voorhoofd.]* **Lena:** (ademloos, wijzend naar het tijdsbeeld in het portaal) "Elias, kijk... het is 1585. De Val van Antwerpen. We staan op het moment vóór de plundering. We kunnen de burgers evacueren vóór de Spaanse troepen de stadspoorten forceren." **Elias:** (schudt langzaam zijn hoofd, stem gespannen) "We kunnen, Lena. Maar móéten we? Elke verandering – hoe goedbedoeld ook – scheurt onvoorziene gaten in het weefsel van de geschiedenis. Wat als we hierdoor de Nederlandse Opstand laat instorten?" **Lena:** (grijpt zijn arm, ogen vol wetenschappelijke opwinding en morele urgentie) "We hebben dit vermogen niet gekregen om toe te kijken! Die duizenden levens... We hebben de verantwoordelijkheid om lijden te voorkomen waar we kunnen. Dit is waarom ons experiment werkte – om écht verschil te maken!" **Elias:** (draait zich af van het portaal, stem daalt tot een angstige fluistering) "En als onze 'redding' ervoor zorgt dat de Gouden Eeuw nooit plaatsvindt? Dat Rembrandt nooit schildert? Dat tolerantie in de republiek vertraagt? We spelen God met consequenties die we niet kunnen overzien." **Lena:** (haalt diep adem, vingers trillen boven de chronoregelaar) "Maar wetenschap gaat over vooruitgang, Elias. Over beter doen. Als we nu niets doen, zijn we medeplichtig aan een bloedbad. Soms moet je het risico nemen om... (aarzelt) om geschiedenis te *verbeteren*." **Elias:** (kijkt haar aan, gezicht bleek in het pulserende licht) "Verbeteren? Geschiedenis is geen machine die je optimaliseert. Het is een kwetsbaar ecosysteem. Één verkeerde ingreep en we wissen onszelf misschien uit... of erger: we creëren een ergere werkelijkheid." **Lena:** (bijt op haar lip, de knop onder haar vingers voelt gloeiend heet) "Dus we laten ze sterven? Omdat we bang zijn?" **Elias:** (zucht diep, legt een hand op de haar schouder) "Nee. We zijn niet bang, we zijn *verantwoordelijk*. Maar onze plicht ligt bij het begrijpen, niet bij het herschrijven. Misschien... misschien is ons grootste geschenk aan de toekomst wel om te leren van dit verdriet in plaats van het uit te wissen." *[Stilte. Het portaal flitst met beelden van angstige gezichten in 16e-eeuws Antwerpen. Lena’s hand beeft boven de activatieknop.]* **Lena:** (fluisterend) "Hoe kunnen we ooit verder leven, wetende dat we hadden kúnnen ingrijpen?" **Elias:** (met een plotselinge, droevige overtuiging) "Door te accepteren dat sommige wonden helen moeten, Lena. Niet door ze ongedaan te maken." *[Hun blikken ontmoeten elkaar in het flikkerende duister – de spanning tussen mededogen en eerbied trilt in de lucht tussen hen in.]*