**Atelier, ochtendlicht valt door de ramen. De jonge leerling, Lisa, kijkt twijfelend naar haar schilderij. De ervaren kunstenaar, Peter, komt naar haar toe.** **Peter:** Hé Lisa, ik zie dat je even vastzit. Wil je er eens over praten? **Lisa:** Ja, ik weet niet meer wat ik moet doen. Alles lijkt zo afgezaagd, ik voel me gewoon niet geïnspireerd. **Peter:** Dat is heel normaal, weet je. Creatieve blokkades overkomen bijna iedereen op een gegeven moment. Maar weet je, het is juist in die momenten dat je het meeste leert. **Lisa:** Maar ik weet niet hoe ik er doorheen kom. Ik wil niet dat mijn werk saai wordt, ik wil iets bijzonders maken. **Peter:** Het begint bij het loslaten van de druk. Soms moet je gewoon spelen, experimenteren zonder dat je meteen resultaat verwacht. Kijk eens naar deze kleuren en vormen hier. Wat zegt dat je? **Lisa:** Uhm... dat ik misschien meer durf te experimenteren? Maar ik ben bang dat het niet mooi wordt. **Peter:** Angst is een goede gids. Het laat je zien waar je nog kunt groeien. Als mentor wil ik je vooral meegeven: vertrouw op je intuïtie. Je hebt al zoveel talent, maar dat moet je blijven voeden. Wil je dat ik je een oefening geef? **Lisa:** Ja, graag. Ik ben bereid om het te proberen. **Peter:** Perfect. Neem eens een leeg doek en kies drie kleuren die je niet vaak gebruikt. Probeer zonder nadenken een abstracte compositie te maken. Laat je hand leiden door wat je voelt. En onthoud: er is geen goed of fout, alleen leren. **Lisa:** Oké, ik ga het proberen. Dank je, Peter. **Peter:** Graag gedaan, Lisa. Soms is het juist in die vrije momenten dat je de mooiste dingen ontdekt. Vertrouw op jezelf, je bent al op weg.

**In het atelier** *De geur van terpentijn en olieverf hangt in de ruimte. Eva (18) staat met gevouwen handen voor een half afgemaakt schilderij, terwijl Leo (62) achter haar staat te observeren.* **Eva:** (zuchtend) Het wil gewoon niet. Alsof mijn handen vergeten zijn hoe ze moeten schilderen. Elke penseelstreek voelt verkeerd. **Leo:** (komt naast haar staan) Laat me eens kijken. Zie je die kleurovergang daar in de achtergrond? Die is prachtig geworden. **Eva:** Maar de rest... Het is alsof ik vastloop. Alsof alles wat ik maak waardeloos is. **Leo:** (pakt een stoel en zet die naast het ezel) Kom, zit even. Weet je wat mijn eerste leraar altijd zei? "De lege plekken zijn niet leeg - ze zijn vol mogelijkheden." **Eva:** (gaat zitten) Maar hoe vind je dan de juiste mogelijkheid? Alles wat ik probeer mislukt. **Leo:** (wijst naar het schilderij) Kijk. Jij ziet mislukking. Ik zie een kunstenaar die aan het worstelen is met iets moois. Die worsteling - die hoort erbij. Die maakt je werk eerlijk. **Eva:** Eerlijk? Mijn werk voelt juist onecht op dit moment. **Leo:** Omdat je te hard probeert. Laat het gaan. Denk even niet aan het eindresultaat. Wat voel je eigenlijk, diep van binnen, wanneer je naar dit doek kijkt? **Eva:** (aarzelt) Angst. Dat ik het niet kan. Dat ik teleurstel. **Leo:** Precies. En dát is waar we moeten beginnen. Niet bij de techniek, niet bij de compositie - maar bij die angst. Die mag er zijn. Maar laat haar niet de baas zijn. **Eva:** Hoe dan? **Leo:** (staand op) Pak je penseel. Niet om te schilderen, maar om te spelen. Alsof je weer acht jaar oud bent. Maak een paar willekeurige lijnen. Verf een vlek. En kijk wat er gebeurt. **Eva:** (pakt aarzelend het penseel) Maar wat als ik het verpest? **Leo:** (glimlacht) Kunst kan niet 'verpest' worden, alleen veranderd. Elke 'fout' is een nieuwe richting. Begin maar. Ik blijf hier. Samen vinden we de weg wel. **Eva:** (maakt een eerste, voorzichtige beweging op het doek) Zo? **Leo:** Zo. En nog een. Voel je het? Dit is niet langer twijfel. Dit is verkennen. En dat, lieve Eva, is waar echte kunst begint.