**Personage 1:** (met een nieuwsgierige blik) Weet u, deze bibliotheek brengt zoveel herinneringen naar boven. Het voelt alsof ik hier thuiskom, zelfs al ben ik er nooit vaak geweest. **Personage 2:** (met een zachte glimlach) Het is een bijzondere plek, vol verhalen en geheimen. Soms vergeten we wat we ooit beloofd hebben, totdat iets ons eraan herinnert. **Personage 1:** (knikt nadenkend) Ik herinner me dat ik als kind hier eens een belofte maakte... maar ik weet niet meer wat. Het lijkt zo ver weg. **Personage 2:** (met rustige stem) Misschien is het tijd om die belofte weer te vinden. Soms vergeten we iets dat ons ooit een doel gaf. **Personage 1:** (plotseling verrast) Wacht... ik herinner me iets nu. Ik beloofde toen dat ik mijn dromen nooit zou opgeven. Maar ik ben dat volledig vergeten, door de haast van het leven. **Personage 2:** (warm glimlachend) Dat is mooi om te horen. Het betekent dat die droom nog steeds in je leeft, zelfs als je het uit het oog verloren bent. **Personage 1:** (met hernieuwde hoop) Ja... ik denk dat ik die belofte nu weer kan maken. Het geeft me nieuwe kracht om verder te gaan, om te dromen zoals ik ooit deed. **Personage 2:** (met wijze blik) Soms is het nodig om terug te keren naar de plaatsen en herinneringen die ons herinneren aan wie we werkelijk zijn. Het pad naar de toekomst begint vaak met het herinneren van onze beloften. **Personage 1:** Dank u. Deze ontdekkingen geven me hoop dat ik mijn dromen niet heb verloren, maar dat ze altijd bij me zijn gebleven, wachtend op mijn terugkeer. **Personage 2:** En dat is het mooiste dat je kunt doen: je herinneringen koesteren en je dromen nieuw leven inblazen. De toekomst ligt open voor jou.

**Dialoog in de verlaten bibliotheek** *[Het stof danst in de stralen van de avondzon die door het gebarsten raam valt. Mara (20, nieuwsgierige jonge vrouw) en Elias (78, wijze oudere man) zitten op een verwezen houten bank tussen uitpuilende boekenkasten.]* **Mara:** (draait een vergeeld boek in haar handen) "Het is bijna poëtisch, hoe deze verhalen hier stil blijven liggen. Alsof ze wachten op iemand die ze weer tot leven wekt." **Elias:** (glimlacht, zijn ogen vol herinneringen) "Elk boek heeft zijn eigen ademhaling, kind. Soms sluimeren ze tachtig jaar, om dan in één zucht opnieuw te beginnen." **Mara:** (wijst naar een marmeren schouw) "Zag u ooit nog iemand die in die nis speelde? Toen de bibliotheek nog... leefde?" **Elias:** (zijn hand trilt licht) "Daar... bij de open haard. Mijn vader zat altijd... Nee, wacht." (Zijn blik wordt ver) "Er was een jongen. Misschien twaalf jaar. Hij legde zijn hand op diezelfde steen en zwoer..." **Mara:** (leunt vooruit) "Wat zwoer hij?" **Elias:** (zucht diep) "Dat hij alle verhalen zou bewaren. Niet in boeken, maar in zijn hart. Om ze door te geven aan wie vergeten was te luisteren." (Zwijgt even) "Die jongen... dat was ik." **Mara:** (spreekt zacht) "U bent schrijver geworden. U heeft die belofte gehouden." **Elias:** (schudt traag zijn hoofd) "Ik schreef romans. Maar dit..." (zijn hand omvat de stille ruimte) "...dit was de belofte. De verhalen een thuis geven. Niet alleen de mooie - ook de gebroken, de onvoltooide." **Mara:** (staart naar de lege studiecellen) "Misschien... misschien hoeft een thuis geen muren te hebben." **Elias:** (kijkt haar scherp aan) "Spreek verder." **Mara:** (ogen die oplichten) "Wat als we de verhalen naar buiten brengen? Naar parkbanken en bushaltes? Wat als we een bibliotheek maken zonder sloten?" **Elias:** (legt zijn gerimpelde hand op haar jeugdige vingers) "Zeventig jaar droeg ik dit als een vergeten schuld. Jij maakt er een geschenk van." **Mara:** "Niet ik. De belofte zelf. Ze wachtte gewoon op het juiste moment om wakker te worden." **Elias:** (staand op) "Het stof mag dan blijven liggen, maar de woorden zullen weer dansen. Dankzij een vergeten belofte... en een meisje dat leerde luisteren naar de stilte." *[Buiten begint de regen zacht te tikken tegen de ramen, als applaus voor wat komen gaat.]*