**Personage 1 (Kunstenares):** Weet je nog die droom van gisteravond? Het was alsof de tijd echt stil stond. Alles was zo intens, zo levendig... het voelde alsof ik voor altijd kon blijven daar. **Personage 2 (Wetenschapper):** Ja, ik herinner me. Maar dat is gewoon je brein dat een soort illusie schept. Dromen zijn toch altijd een product van je hersenen, geen bewijs dat er iets mystieks aan de hand is. **Personage 1:** Maar dat is het net. Het was geen gewone droom. Het was alsof ik in een andere dimensie zat, waarin de regels van de werkelijkheid verdwenen. Het was bijna magisch. **Personage 2:** Magisch? Het klinkt meer als een complex neurologisch fenomeen. Misschien een tijdelijke verstoring in je hersenactiviteit. Niets meer dan dat. **Personage 1:** Maar die stilte... die absolute rust, alsof ik de tijd kon stoppen of manipuleren. Het voelde alsof ik iets zag dat verder ging dan onze gewone ervaring. Misschien is er meer tussen hemel en aarde dan wij denken. **Personage 2:** Ik blijf erbij dat zulke ervaringen interessant zijn, maar dat ze niet bewijzen dat er een andere werkelijkheid bestaat. Het is vooral een krachtig beeld dat je brein schept om jou te laten voelen wat je niet in het dagelijks leven kunt ervaren. **Personage 1:** Misschien. Maar soms vraag ik me af of onze realiteit niet slechts een soort droom is, waarin we denken dat we alles onder controle hebben. Wat als die stilte, die tijdloze staat, ons iets vertelde over de essentie van bestaan? **Personage 2:** Dat is een mooie gedachte, maar ik blijf liever bij de wetenschap. Dromen kunnen ons inspireren, maar ze veranderen niet de fundamenten van de werkelijkheid. **Personage 1:** Misschien niet. Maar soms is het de kracht van een droom die je perspectief voor altijd kan veranderen. En dat is iets magisch, vind je niet? **Personage 2:** Magie of niet, ik ben vooral benieuwd naar de wetenschap achter zulke ervaringen. Maar ik geef toe, zelfs ik kan niet helemaal ontkennen dat er iets mysterieus schuilt in die dromen. **Personage 1:** Dat is alles wat ik wil horen. Het mysterie houdt ons nieuwsgierig, en misschien is dat wel de ware kunst van het bestaan. **Personage 2:** Misschien. Of misschien gewoon een heel mooi verhaal dat we onszelf vertellen. Maar ik blijf het fascinerend vinden.

*Het zachte gerinkel van een bel klinkt wanneer de deur van het café opengaat. Ochtendlicht strijkt over houten tafels waarop dampende kopjes staan. In een hoek bij het raam zitten Elara (de kunstenaar, met kleurvlekken op haar mouwen) en dr. Thijs Visser (in een strak overhemd, een notitieblok naast zijn cappuccino).* **Elara:** (leunend voorover, ogen stralend) Thijs, je zult het niet geloven. Gisteravond gebeurde er iets... iets onmogelijks. De tijd stond stil. **Thijs:** (trekt een wenkbrauw op, neemt een slok) Elara, we hebben dit besproken. Dromen zijn neurologische vuurwerkjes - hersencellen die herinneringen sorteren. Niets meer. **Elara:** Maar dit was anders! Ik liep door het Vondelpark en plots... bevroor alles. Een eekhoorn hing midden in een sprong. Dauwdruppels stonden als glazen kralen in de lucht. Zelfs het geluid... het werd een diepe, zoemende stilte. **Thijs:** (kijkt naar zijn horloge) Classiek symptoom van hypnagoge beelden. Je hersenen registreerden geen nieuwe prikkels tijdens de REM-slaap, dus vulden ze de leegte in met... **Elara:** (onderbreekt hem, wijzend naar haar koffiekopje) Zie je die dampkringels? In mijn droom bleven ze hangen als ijzeren spiralen. Ik kon er tussendoor lopen, Thijs. Alsof tijd gewoon... stof was dat je kon aanraken. **Thijs:** (legt zijn pen neer, even stil) Interessant. Maar verklaarbaar. Ons brein verwerkt tijdswaarneming via de prefrontale cortex. Slaapverlamming kan die perceptie verstoren. **Elara:** (fluisterend) Het gekke is... toen ik wakker werd, voelde alles anders. Alsof die bevroren seconden me iets hadden geleerd. Alsof tijd nooit echt stroomde, maar een optische illusie is. **Thijs:** (staart naar zijn eigen dampende kopje, fronsend) Toevallig noteerde ik vanochtend iets vreemds in het lab. Onze atoomklok registreerde een minuscule anomalie - precies om 3:17 vannacht. Een tijdsafwijking van 0.0002 seconden. *Er valt een lange stilte. Buiten lijkt een vogel even te bevriezen midden in zijn vlucht.* **Elara:** (glimlacht mysterieus) Toeval? **Thijs:** (veegt zijn bril schoon, stem zachter) Natuurlijk wel. Statistisch insignificant. Maar... vertel me eens. In die bevroren wereld... rook je iets bijzonders? **Elara:** Sneeuw. Alsof de hele wereld even naar adem haalde. *Thijs knikt langzaam, en voor het eerst die ochtend maakt hij geen aantekeningen in zijn notitieblok.*