**Personage 1:** (vindt een oud horloge tussen de stoffige dozen) Kijk eens wat ik heb gevonden! Een oud horloge. Het ziet er echt bijzonder uit. **Personage 2:** (fronsend) Een horloge op een verlaten zolder? Het is waarschijnlijk al jaren oud en waardeloos. **Personage 1:** Maar er staat iets op de achterkant. Kijk eens, er is een inscriptie: "Aan degene die de tijd bewaart." Dat is niet zomaar een gravure. Het voelt... anders. **Personage 2:** (sceptisch) Misschien gewoon een oude tekst, geen betekenis. Het is waarschijnlijk gewoon een souvenir of zo. **Personage 1:** Nee, ik heb het gevoel dat dit horloge een verhaal heeft. Het is te bijzonder om zomaar weg te gooien. **Personage 2:** Het is maar een oud stuk met een inscriptie. Ik zie geen aanwijzingen dat het iets bijzonders verbergt. **Personage 1:** Wacht eens, kijk naar de wijzers. Ze bewegen niet. Het is stil. Alsof de tijd hier stil staat. **Personage 2:** Dat kan ook gewoon door de staat van het horloge komen. Misschien is het kapot. **Personage 1:** Maar wat als het niet zomaar kapot is? Wat als het een herinnering is aan iemand, iemand die hier ooit woonde? **Personage 2:** Het zou kunnen, maar zonder meer bewijs blijven het slechts verhalen. **Personage 1:** Ik wil het weten. Dit horloge lijkt een sleutel tot een mysterie. Misschien moeten we verder zoeken, hier op de zolder. **Personage 2:** Goed, maar ik blijf sceptisch. Laten we voorzichtig zijn. Het verleden heeft altijd geheimen, en niet alle ze zijn makkelijk te ontrafelen.

**Op een stoffige zolder** *[Het licht van een enkele hangende lamp werpt lange schaduwen over stapels vergeten spullen. EMMA (20, nieuwsgierig) trekt een oude houten kist onder een laken vandaan, terwijl LUCAS (21, sceptisch) met opgetrokken wenkbrauwen toekijkt.]* **Emma:** Wauw, kijk eens! Deze kist zat vastgespijkerd. Heb je een schroevendraaier? **Lucas:** *[zuchtend]* Emma, we moesten alleen dat oude servies voor je moeder zoeken. Dit is duidelijk dichtgespijkerd om een reden. **Emma:** Precies! Dat maakt het juist interessant. *[Ze peutert met een roestige schroef het slot open]* Kijk! Oude foto’s, brieven... en dit. *[Ze houdt een zilveren zakhorloge omhoog, waar het licht op weerkaatst]* **Lucas:** Een oud horloge. Geweldig. Nu kunnen we eindelijk weten hoe laat het was in 1920. **Emma:** Wacht... er staat iets in gegraveerd. “Voor M, altijd de jouwe – V.” En kijk, de achterkant klikt open. *[Ze opent het horloge]* Er zit geen mechanisme in... maar een gevouwen brief. **Lucas:** *[komt een stap dichterbij]* Serieus? Laat eens zien. *[Hij neemt het horloge voorzichtig over]* Het is leeg... behalve dat papiertje inderdaad. Vreemd. **Emma:** *[vouwt het vergeelde papier open]* “Als je dit leest, ben ik verdwenen. Ze wisten van ons. Het huis aan de Rietkraag 7 – kijk onder de haard.” *[Ze kijkt op met grote ogen]* Verdwenen? Wie is “M”? En wie zijn “zij”? **Lucas:** *[kijkt ongemakkelijk]* Het is vast een grap. Iemands vergeetachtig scenario voor een misdaadverhaal. **Emma:** Maar waarom zou iemand dit verstoppen in een horloge zonder uurwerk? En waarom zat de kist dichtgespijkerd? *[Ze pakt een foto uit de kist]* Kijk, deze man... hij houdt exact hetzelfde horloge vast. **Lucas:** *[bestudeert de foto]* Dat is... opa Matthias. Maar hij heette gewoon Matthias, geen “M”. En hij is vredig overleden, in zijn slaap. **Emma:** *[wijst naar de achterkant van de foto]* “Matthias & Violet, 1944.” Violet... met een V. “Altijd de jouwe – V.” Lucas, dit horloge was voor je opa. Van Violet. **Lucas:** *[wordt bleek]* Mijn opa had geen vrouw genaamd Violet. Hij was vijftig jaar met oma Anna getrouwd. **Emma:** *[aarzelt]* Misschien... misschien kenden ze elkaar vóór oma Anna? Tijdens de oorlog? “Verdwenen”... “Ze wisten van ons”... **Lucas:** *[staart naar het horloge]* Opa sprak nooit over de oorlog. Nooit. Hij zei alleen dat sommige dingen beter vergeten konden worden. *[Hij kijkt Emma aan, de scepsis in zijn ogen maakt plaats voor onzekerheid]* Rietkraag 7... dat huis staat al jaren leeg. Sinds de jaren ’50, zei pap altijd. **Emma:** *[legt een hand op zijn arm]* Misschien... misschien wilde hij niet dat iemand dit ooit zou vinden. **Lucas:** *[houdt het horloge stevig vast]* Of misschien wilde hij juist dat iemand het wél zou vinden. Op een dag. *[Een windvlaag doet de zolderdeur langzaam knarsend dichtvallen. Ze kijken elkaar aan, het stof danst in het bleke licht.]*