**Personage 1 (Kunstenaar):** (stil, terwijl hij een schilderij vasthoudt) Je weet niet wat je hier echt zoekt, toch? **Personage 2 (Journalist):** Ik wil gewoon de waarheid achter jouw werk weten. Waarom blijf je altijd zo afstandelijk? Wat verberg je? **Personage 1:** (zucht) Sommige dingen moeten stil blijven. Dingen die te donker zijn om te delen. **Personage 2:** Maar ik voel dat er iets is dat je niet zegt. Iets dat je verbindt met dat verleden. Waarom ben je hier, in dit vervallen atelier? **Personage 1:** (dreigend stil) Omdat ik hier mijn geheimen heb achtergelaten. En omdat ik weet dat je die niet zomaar loslaat. **Personage 2:** Ik ben niet bang voor de waarheid. Vertel me dan, wat is het dat je zo schuwt? Wat heb je gedaan? **Personage 1:** (kijkt weg, met een trillende stem) Ik heb meer gedaan dan je je kunt voorstellen. Ik ben niet zomaar een kunstenaar. Mijn verleden... Het is verbonden met de onderwereld, met dingen die ik niet meer kan ongedaan maken. **Personage 2:** (verbaasd en geraakt) Waarom heb je het nooit verteld? Al die jaren... Ik had het niet door. **Personage 1:** Omdat ik bang was dat het ons zou vernietigen. Dat alles wat ik heb opgebouwd, zou verdwijnen als de waarheid aan het licht kwam. **Personage 2:** Maar nu, nu ik weet, verandert alles. Ik kan niet meer onwetend zijn. Het is een deel van jou dat ik nooit had verwacht. **Personage 1:** (met tranen in de ogen) Ik wou dat ik het anders kon. Dat ik je niet had laten ontdekken wie ik werkelijk ben. Maar nu is het te laat om te verbergen. **Personage 2:** Het is schokkend, maar het maakt me ook meer verbonden met je. We kunnen samen hiermee omgaan. Als jij dat wil. **Personage 1:** (knikt langzaam) Misschien is dat het enige dat nog telt. Dat we elkaar kunnen accepteren, met al onze geheimen. **Personage 2:** Ja. We zullen zien waar dit ons brengt. Maar ik beloof je, ik blijf bij je. Wat er ook gebeurt. **Personage 1:** (ademt diep in) Dan zullen we het samen onder ogen zien. Wat er ook schuilt in het donker. (Ze kijken elkaar aan, de regen tikt zacht tegen de ramen, terwijl de waarheid tussen hen in ligt, onvermijdelijk en onlosmakelijk.)

*[Het atelier ruikt naar terpentijn en oude houten vloeren. Tegen de muren leunen doeken waarop vervaagde gezichten en gebroken landschappen te zien zijn. Buiten klettert de regen tegen de ramen.]* **Journalist** (veegt natte haren uit haar gezicht): "Je weet dat ik niet zal vertrekken voordat ik het hele verhaal hoor. Die schetsen daar... dat zijn geen gewone portretten. Het zijn dezelfde ogen, steeds opnieuw." **Kunstenaar** (staart naar zijn handen, zwart van de houtskool): "Soms is wat verborgen blijft mooier dan wat blootgelegd wordt." **Journalist**: "Mooi? Dit gaat niet over schoonheid. Het gaat over waarheid. Drie maanden geleden verdween Elisa Van der Heijden. En jij... jij tekent haar gezicht alsof je het uit je dromen kunt scheppen." *[De kunstenaar loopt naar een met een doek bedekt schilderij. Zijn vingers trillen.]* **Kunstenaar**: "Je komt hier voor een artikel over 'vergeten talenten'. Niet voor... dit." **Journalist**: "Toen ik je archief doorging, vond ik de brieven. Die ene zin: 'Alleen jij kent mijn ware gezicht'. Wat bedoelde ze daarmee?" *[Een lange stilte, alleen verstoord door de regen.]* **Kunstenaar** (fluisterend): "Omdat ik degene ben die het heeft verborgen." **Journalist**: "Wat?" **Kunstenaar**: "Ze was mijn vrouw. Niet mijn muze, niet mijn model. Mijn échte vrouw. Al die jaren... iedereen dacht dat ze in Parijs woonde. Maar ze woonde hier, verborgen achter deze muren." **Journalist**: "Waarom? Waarom zou iemand..." **Kunstenaar**: (trekt het doek weg, onthult een portret van een stralende vrouw): "Omdat ze mijn zus was. Mijn eigen bloed. We waren kinderen toen het begon, verstopt in de kelder van ons ouderlijk huis. Toen we volwassen werden... kon ze niet meer weg. De wereld zou ons hebben verscheurd." **Journalist** (stapt achteruit): "God... al die exposities... terwijl ze hier gevangen zat?" **Kunstenaar**: "Gevangen? Nee. Vrij. We hadden elkáár. Tot die avond dat ze wegrende tijdens een onweersbui. Ze is nooit teruggekomen. En ik... ik bleef haar gezicht tekenen, alsof ik haar kon terugroepen." *[De journalist kijkt naar de honderden schetsen die de muren bedekken - elk een variatie op hetzelfde gezicht.]* **Journalist**: "Dit is geen liefdesverhaal. Dit is waanzin." **Kunstenaar**: "Het is beide. En nu je het weet... nu weet je ook waarom ik nooit meer kan stoppen met schilderen. Zolang ik haar gezicht blijft vastleggen, blijft ze een beetje bestaan." *[Hij pakt een stuk houtskool en begint op de muur te tekenen, zijn schaduw dansend in het kaarslicht, terwijl buiten de regen alles wegspoelt wat ooit waar was.]*