**Personage 1:** (kijkt verwonderd om zich heen) Wat is dit voor plek? De vormen en kleuren veranderen continu. Het voelt alsof ik in een droom ben, maar ook alsof ik nergens kan vastgrijpen. **Personage 2:** (glimlachend) Dit is het landschap van je diepste verlangens en angsten. Hier kun je alles zijn wat je altijd hebt willen zijn, maar ook wat je het meest vreest. **Personage 1:** (aarzelt) Ik wil altijd perfect zijn in mijn kunst, maar hier lijkt het alsof ik juist mijn imperfecties moet omarmen. Het is beangstigend… Maar ook bevrijdend. **Personage 2:** Het is normaal om bang te zijn voor het onbekende. Maar herinner je dat elke kleur en vorm hier een herinnering is, een stukje van jezelf dat je hebt weggestopt. Durf je ze onder ogen te zien? **Personage 1:** (zucht) Soms vraag ik me af of mijn verlangen naar perfectie me echt gelukkig maakt, of dat ik gewoon bang ben om te falen en te verliezen wat ik heb opgebouwd. **Personage 2:** Het is goed om dat te erkennen. Deze wereld daagt je uit om je angsten onder ogen te zien en te ontdekken dat hoop niet verloren gaat, zelfs niet in de meest verwarrende vormen. **Personage 1:** (kijkt naar een veranderende spiegel in de lucht) Kijk! Ik zie mijn reflectie, maar hij beweegt en verandert. Het lijkt alsof ik verschillende versies van mezelf zie. Is dat mijn ware ik? **Personage 2:** Ja, dat is je ware zelf, in al zijn veelzijdigheid. Elke versie vertelt een verhaal, een herinnering die je hebt weggestopt uit angst, maar die nu de ruimte krijgt om te bestaan. **Personage 1:** Het voelt alsof ik langzaam mijn controle loslaat. Het is eng, maar ook een beetje hoopvol. Misschien hoef ik niet altijd perfect te zijn om waardevol te zijn. **Personage 2:** Precies. Soms is het juist in het loslaten dat je jezelf het meest ontdekt. Het landschap laat je zien dat verandering en onzekerheid onderdeel zijn van jouw reis. **Personage 1:** (met een zachte glimlach) Dank je. Deze droom laat me zien dat ik niet alles onder controle hoef te houden, dat ik mag vertrouwen op het proces. **Personage 2:** En dat is de eerste stap naar echte vrijheid. Durf te dromen, durf te voelen, en vooral: durf jezelf te zijn, in al je kleur en imperfectie. **Beide personages kijken nogmaals rond in het surrealistische landschap, terwijl het landschap langzaam vervaagt in een zachte, mysterieus gloeiend licht.**

**Droomreis** *[Een zee van zwevende, zacht gloeiende geometrische vormen. De lucht verandert langzaam van een diep indigo naar een warm oranje. ALEX (30), een kunstenaar met een frons van concentratie, probeert een passerende kubus vast te leggen in een schetsboek. MAYA (35), met een kalme, open blik, observeert de veranderende omgeving.]* **Alex:** Het is onmogelijk. Kijk! De hoeken veranderen constant. De schaduwen weigeren consistent te zijn. Hoe kan ik iets vastleggen dat weigert stil te staan? *[Alex maakt een gefrustreerd gebaar naar het schetsboek. De lijnen zijn strak, maar krampachtig.]* **Maya:** Misschien hoef je het niet vast te leggen, Alex. Misschien vraag je het alleen maar om te zijn. Kijk naar die kleuren daar. Ze smelten in elkaar zonder een plan, en het is perfect. **Alex:** Perfect? Het is chaos! Mooie chaos, dat wel, maar... er is geen compositie, geen regel van derden, geen goudsnede. Het is alsof ik naar een leeg doek staar en niet weet waar ik moet beginnen. Ik ben bang om de eerste verkeerde lijn te zetten. *[Een groep vlinders, gemaakt van gesmolten glas, fladdert voorbij. Hun vleugels reflecteren het licht in duizenden kleine regenbogen.]* **Maya:** En wat als die eerste lijn niet verkeerd is, maar gewoon... een lijn? Een begin. Kijk naar je angst. Waar komt die vandaan? **Alex:** *[Zuchtend, kijkt hij weg.]* Van mijn vader, denk ik. Zijn atelier was een tempel van precisie. Elke penseelstreek was een berekende daad. Een vlek was een misdaad. Ik herinner me hoe ik eens een tekening van ons huis maakte. De schoorsteen stond een millimeter scheef. Hij pakte een gum en zei: "Bijna, Alexander. Maar bijna is niet goed genoeg." *[Terwijl Alex spreekt, verschijnt er in de verte een reusachtige, grijze toren, perfect symmetrisch en onbeweeglijk tussen de vloeiende vormen. Hij straalt een kille, ongenaakbare energie uit.]* **Maya:** Dat is een zware steen om mee te dragen. Zie je die toren? Dat is jouw angst. Perfect, statisch, en levenloos. Is dat wat je wilt creëren? **Alex:** Nee. Natuurlijk niet. Maar het voelt als de enige veilige weg. De enige manier om niet te falen. **Maya:** Falen volgens wie? Volgens de toren? De toren is niet eens echt. Hij kan niet voelen, hij kan niet groeien. Jij wel. *[Maya steekt haar hand uit naar een voorbijzwevende bol van licht. De bol danst even op haar vingertoppen voordat hij verder gaat, een spoor van vonkjes achterlatend.]* **Maya:** Mijn diepste verlangen was altijd om te begrijpen zonder te hoeven labelen. Mijn angst was de leegte, het onbekende. Tot ik besefte dat de leegte niet leeg is. Ze is vol potentie. Zoals dit landschap. Het is niet chaotisch, het is vrij. **Alex:** Hoe doe je dat? Hoe kies je ervoor om niet bang te zijn? **Maya:** Ik kies niet om niet bang te zijn. Ik kies ervoor de angst uit te nodigen naast me te zitten en te kijken wat ze me te vertellen heeft. Soms fluistert ze: "Pas op." Soms schreeuwt ze leugens. Maar ze is een deel van de reis, niet het einde ervan. *[De grijze toren begint langzaam te barsten. Uit de scheuren komt zacht, warm licht. De perfecte stenen veranderen in vallende bloemblaadjes.]* **Alex:** *[Kijkt verbijsterd naar de veranderende toren.]* Ik... ik denk dat mijn verlangen nooit perfectie was. Het was goedkeuring. Erkenning dat ik goed ben, precies zoals ik ben. Met scheve schoorstenen en al. **Maya:** En dat ben je. Kijk om je heen. Je bent al onderdeel van dit alles. Je ademt het in. Je hoeft het niet te beheersen om er deel van uit te maken. *[Alex sluit zijn schetsboek en legt het neer. Hij kijkt naar zijn handen, alsof hij ze voor het eerst ziet. Voorzichtig steekt hij zijn hand uit, zoals Maya deed. Een vorm die op een vloeibare edelsteen lijkt, komt naar hem toe en rust zacht in zijn palm. Hij voelt geen drang om het te tekenen, alleen om het te voelen.]* **Alex:** Het is warm. **Maya:** *[Glimlacht.]* Alles wat leeft, is warm. Ook jij. Laat die warmte maar stromen. Het is de enige perfectie die ertoe doet. *[Het landschap lost langzaam op in een zee van sterren, en de twee personages blijven achter, niet langer waarnemers, maar één met de droom.]*