**Personage 1 (Anna):** *(zachtjes glimlachend)* Weet je, ik zit hier altijd in mijn eigen wereld. Het is alsof ik mijn stem niet durf te vinden, zelfs in mijn kunst. **Personage 2 (Joris):** *(knikt begrijpend)* Ik snap dat wel. Muziek maken is voor mij ook een manier om mijn gevoelens te uiten, maar soms voel ik me net zo onzeker. Alsof ik niet goed genoeg ben. **Anna:** Het is vreemd, hè? Hoe we allebei dingen doen om onszelf te uiten, maar toch bang zijn dat het niet genoeg is. **Joris:** *(meer ontspannen)* Ja, precies. En ik hoef nooit echt te vertellen dat ik me kwetsbaar voel, omdat ik bang ben dat mensen me niet zullen begrijpen. **Anna:** *(kijkt op, met een zachte glimlach)* Wist je dat ik altijd heb gedacht dat ik de enige ben die zich zo voelt? Dat mijn kunst niet goed genoeg is, dat ik niet echt iets waardevols te zeggen heb. **Joris:** *(intens)* Dat is het mooie, Anna. Dat we dat allemaal voelen, maar dat we het niet durven te delen. Het voelt alsof we elkaar nu net op het juiste moment ontmoeten. **Anna:** *(verbaasd, met tranen in haar ogen)* Echt? Ik had nooit gedacht dat iemand anders zich zo zou voelen. Het is alsof ik eindelijk iemand heb gevonden die mijn gevoel begrijpt. **Joris:** *(neemt haar hand over de tafel)* We hoeven niet meer alleen te zijn in dat gevoel. Misschien is dat wat kunst en muziek voor ons kunnen betekenen: verbondenheid, zelfs in onze kwetsbaarheid. **Anna:** *(met een oprechte glimlach)* Dank je, Joris. Het voelt alsof ik net een stuk van mezelf heb gevonden dat ik nooit durfde te laten zien. **Joris:** *(warm)* En ik ben blij dat ik dat met jou heb mogen delen. Soms is het in de stilte dat je het meest voelt, en dat is precies waar ik me nu verbonden mee voel. *(Ze kijken elkaar aan, een stille erkenning van de onverwachte maar diepe connectie.)*

**Dialoog: "Avondlicht in het Café"** *[Het café is bijna leeg, alleen het zachte gerinkel van kopjes en verre straatgeluiden vullen de ruimte. Elias (de kunstenaar) zit alleen aan een tafeltje bij het raam, te tekenen in een schetsboek. Luna (de muzikant) komt binnen, haar gitaarkoffer over haar schouder.]* **Luna:** (Zuchtend, terwijl ze naast zijn tafel neerploft) Mag ik? Elke andere plek voelt vanavond te luid. **Elias:** (Schrikt licht op, slaat zijn schetsboek dicht) O... natuurlijk. Het is hier inderdaad stil. **Luna:** (Glimlacht, wijst naar zijn schetsboek) Stoor ik het creatieve proces? Sorry, ik ben Luna. **Elias:** (Kijkt naar zijn handen) Elias. En nee, het was... niets bijzonders. Alleen maar krabbels. **Luna:** (Leunt iets naar voren, haar extraverte energie zacht geworden) Mensen zeggen dat altijd over hun eigen werk. Ik speel gitaar, en de akkoorden die ik het mooist vind, noem ik 'gewoon oefenen'. **Elias:** (Kijkt haar voorzichtig aan) Je bent muzikant? Dat verklaart de... aanwezigheid. **Luna:** (Lacht zachtjes) Bedoel je dat luidruchtig? Meestal wel. Maar vanavond... (haar glimlach vervaagt even) vanavond voelde de stilte in mijn kamer te luid. **Elias:** (Knikt langzaam, oprecht) Dat begrijp ik. Soms is de leegte harder dan welk geluid ook. (Hij aarzelt, dan opent hij zijn schetsboek een klein stukje) Ik... teken vaak om die leegte op te vullen. Alsof ik lijnen trek tegen de stilte. **Luna:** (Kijkt naar de zichtbare hoek van een tekening – een vervaagde, melancholieke gezichtslijn) Wow. Dat is... dat is precies hetzelfde. Alsof ik snaren aansla om te controleren of er nog iets terugkaatst. (Ze kijkt hem aan, haar gebruikelijke speelse blik is open, kwetsbaar) Ik dacht altijd dat ik de enige was die dat voelde. Dat achter alle noten gewoon... angst zat. **Elias:** (Zijn ogen worden wijder, vol verwondering) Echt? Jij? Maar je lijkt zo... zeker. Alsof de wereld jouw podium is. **Luna:** (Schudt haar hoofd, een oprechte, broze glimlach) En jij lijkt alsof je de wereld alleen van achter een raam observeert. Maar we zijn allebei gewoon aan het proberen, nietwaar? Bang om niet gezien te worden, of juist te veel. **Elias:** (Ademt diep uit, alsof een last van hem afglijdt) Ja. Precies dat. (Hij opent zijn schetsboek volledig en laat een pagina zien vol tedere, dromerige gezichten en handen) Dit zijn... de mensen die ik zie maar nooit aanspreek. **Luna:** (Kijkt ernaar, en er verschijnt een traan in haar ooghoek) Elias... het is prachtig. Je legt de stille verhalen vast. (Ze pakt haar gitaar, aarzelt niet) Mag ik? Voor de stille verhalen. **Elias:** (Knikt, sprakeloos, zijn eigen kwetsbaarheid spiegelt zich in haar blik.) *[Luna speelt zachtjes een melancholiek maar hoopvol melodietje, terwijl Elias naar zijn tekeningen kijkt alsof hij ze voor het eerst echt ziet. Er valt een stille, warme ruimte tussen hen, gevuld niet met leegte, maar met erkenning.]* **Luna:** (Nadat de laatste noot wegsterft) Zie je? We vullen elkaars stiltes. **Elias:** (Zijn stem is zacht maar zeker) Ja. Alsof we allebei hetzelfde gemis tekenden, zonder het te weten. *[Ze zeggen even niets, maar de verbondenheid is tastbaar, een onverwachte brug tussen twee eenzame oevers, verwonderlijk en oprecht.]*