**Personage 1 (Julia):** *(kijkt naar de zonsondergang)* Weet je, ik heb altijd gedroomd van iets groots. Maar niet in de zin van carrièresucces of geld. Ik wil ooit een tijdmachine bouwen. Stel je voor, teruggaan en dingen echt begrijpen, de geschiedenis echt kunnen ervaren. **Personage 2 (Tom):** *(lachend)* Een tijdmachine? Julia, dat klinkt als een sciencefictionfilm. Dromen zijn mooi, maar ik vrees dat dat gewoon onmogelijk is. Waarom zou je niet gewoon tevreden zijn met wat je nu hebt? **Julia:** Omdat ik geloof dat we meer kunnen dan wat we denken. Als ik dat zou kunnen doen, zou dat niet alleen mijn leven veranderen, maar misschien ook de wereld. Het zou mijn ultieme zoektocht zijn, een manier om echt te begrijpen wie we zijn. **Tom:** *(nadenkend)* Dat is mooi, maar ik vraag me af of je niet je energie verspilt aan iets dat nooit zal gebeuren. Soms moeten we tevreden zijn met de realiteit, niet met wat misschien onmogelijk is. **Julia:** *(met een glimlach)* Misschien. Maar stel je voor dat het wel mogelijk is. Wat als mijn droom werkelijkheid wordt? Het zou mijn wereld compleet veranderen, en misschien ook onze relatie. We zouden samen iets unieks kunnen meemaken, iets dat niemand anders heeft gedaan. **Tom:** *(stil)* Het klinkt als een avontuur dat je hart zegt dat je moet volgen. Misschien is het niet zozeer de uitkomst die telt, maar de moed om te dromen en ernaar te streven. Wie weet wat er mogelijk is als je echt gelooft. **Julia:** *(hoopvol)* Precies. Soms moet je gewoon durven te dromen, ook al lijkt het onhaalbaar. Want wie weet, misschien wordt mijn tijdmachine ooit een realiteit. En dan kunnen we samen terug in de tijd, en onze eigen toekomst schrijven. **Tom:** *(glimlachend)* Laten we dan maar blijven dromen, Julia. Misschien vind ik ook mijn eigen onverwachte wens, en kunnen we samen die toekomst vormgeven. **Beide kijken nog even naar de ondergaande zon, vol hoop en inspiratie.**

**Zonsondergang in het park** *De lucht kleurt oranje-roze terwijl Julia en Thomas op een bankje zitten, kijkend naar de ondergaande zon.* **Julia:** (zucht tevreden) "Weet je, Thomas, ik had vandaag een doorbraak in het lab. Het zette me aan het denken over wat ik écht wil bereiken." **Thomas:** (grinnikend) "Laat me raden - de Nobelprijs voor een revolutionaire ontdekking? Je bent altijd zo... voorspelbaar ambitieus." **Julia:** "Integendeel." (draait zich naar hem toe) "Mijn grootste wens is om een wetenschappelijk instituut op te richten dat volledig gewijd is aan failed experiments - mislukte experimenten." **Thomas:** (kijkt verbaasd) "Mislukkingen vieren? Ben je je verstand verloren? Wetenschap draait om succes, om resultaten!" **Julia:** "Precies dát is het probleem! We leren meer van mislukkingen dan van successen. Ik wil een archief creëren waar onderzoekers trots hun 'mislukte' data kunnen delen, zodat anderen niet dezelfde fouten maken. Het zou onderzoek versnellen, middelen besparen..." **Thomas:** (wrijft over zijn voorhoofd) "En jij denkt dat serieuze wetenschappers hun falen zouden toegeven? Dat is naïef." **Julia:** "Misschien. Maar wat is jouw grote, geheime wens dan? Iets wat niemand van jou verwacht?" **Thomas:** (kijkt lang naar de horizon) "Ik... ik wil een bloemenkwekerij beginnen. Voor zeldzame, bijna uitgestorven bloemsoorten." **Julia:** (valt bijna van het bankje) "Jij? Mister 'practisch-denken-is-alles'? Jij wilt met bloemetjes gaan kweken?" **Thomas:** (lacht onwennig) "Ik weet het. Maar sinds mijn oma overleed... ze liet me haar oude botanische dagboeken na. De passie die ze had voor die vergeten bloemen... het raakt me." **Julia:** "Dus jij wilt erfgoed beschermen, en ik wil de wetenschap transformeren." (pauzeert) "We zijn allebei dromers, alleen op verschillende manieren." **Thomas:** (knikt langzaam) "Stel je voor... wat als we onze wensen combineren? Jouw instituut zou botanisch onderzoek kunnen huisvesten, en mijn kwekerij zou levend bewijs zijn dat schijnbare mislukkingen tot onverwachte schoonheid kunnen leiden." **Julia:** (pakt zijn hand) "We zouden elkaars tegenpolen blijven, maar nu elkaars anker zijn in plaats van elkaars criticus." **Thomas:** "Het zou betekenen dat ik mijn stabiele baan moet opzeggen." **Julia:** "En dat ik moet accepteren dat niet alles in controleerbare data te vatten is." *Ze zitten zwijgend naast elkaar als de laatste zonnestralen verdwijnen.* **Julia:** "We zijn allebei bang." **Thomas:** "Maar voor het eerst ook allebei hoopvol." *Hun handen blijven in elkaar terwijl de eerste sterren aan de hemel verschijnen.*