Personage 1 (Jeroen): (zachtjes, terwijl hij naar zijn koffie kijkt) Het spijt me dat ik zo plots vertrok die dag. Ik had geen idee dat mijn vertrek zoveel zou veranderen. Personage 2 (Lotte): (met een zucht) Het was moeilijk, Jeroen. Ik voelde me verraden. Ik had het gevoel dat je me in de steek liet, zonder uitleg. Jeroen: Ik wist dat ik fout zat. Toen ik besloot te vertrekken, was ik bang om mijn dromen te volgen, maar ik realiseer me nu dat ik daardoor ons contact heb beschadigd. Ik heb nooit willen dat je zo zou voelen. Lotte: Het verraad dat ik voelde, kwam voort uit dat ik dacht dat je me niet meer wilde, dat ik niet belangrijk was voor je. Die pijn heeft onze relatie zwaar belast. Jeroen: Ja, ik heb dat gezien. En ik had het toen niet goed genoeg uitgelegd. Ik was bang dat ik je zou verliezen als ik mijn gevoelens liet zien. Maar dat was een verkeerde keuze. Lotte: Het heeft me geleerd dat eerlijkheid en communicatie essentieel zijn. Ik heb nog steeds gevoelens voor je, Jeroen, maar ik weet niet of we die kloof kunnen overbruggen. Jeroen: Ik wil het proberen, Lotte. Onze jeugd heeft ons gevormd, maar ik geloof dat we nog steeds kunnen bouwen aan vertrouwen. Het begint met openheid en begrip. Lotte: Misschien kunnen we langzaam beginnen, een nieuw hoofdstuk, zonder de pijn van vroeger. Maar ik moet zeker zijn dat we eerlijk blijven, hoe moeilijk dat soms ook is. Jeroen: Dat beloof ik. We kunnen deze fouten niet ongedaan maken, maar we kunnen ervan leren en verder groeien. Ik ben bereid om te proberen. Lotte: Ik ook. Laten we deze regenachtige dag gebruiken om een nieuwe weg te vinden, samen. (Ze kijken elkaar aan en knikken, de regen tikt zachtjes tegen het raam.)

**Dialoog: Terugblik in het Café** *[Het regent zachtjes tegen de ramen van het café. Binnen zitten Lars en Eva tegenover elkaar aan een houten tafel, met dampende koppen koffie tussen hen in. De sfeer is ingetogen, bijna weemoedig.]* **Lars:** (Zuchtend, terwijl hij in zijn kopje staart) Ik heb hier vaak aan gedacht, Eva. Aan die middag. Soms lijkt het alsof het gisteren was. **Eva:** (Met een flauwe glimlach) Jij ook? Ik dacht altijd dat ik de enige was die het zich nog herinnerde. Het voelt... ver weg, en toch zo dichtbij. **Lars:** (Kijkt op) We waren jong. En stom. Vooral ik. Ik heb nooit begrepen waarom ik het deed. Waarom ik jouw vertrouwen... (Hij schudt zijn hoofd) Het was alsof ik alles kapot wilde maken voordat ik wegging. **Eva:** (Haalt haar schouders op) Je was bang. Net als ik. Maar jij koos ervoor om weg te lopen, letterlijk en figuurlijk. Dat briefje dat je achterliet... "Het is beter zo." Alsof je me geen kans gaf om te reageren. **Lars:** (Zacht) Ik kon het niet aan, Eva. Jouw gezicht zien, weten dat ik je pijn deed... Het was makkelijker om te verdwijnen. Maar het heeft alles veranderd, nietwaar? Onze vriendschap, alles wat we hadden... **Eva:** (Kijkt naar de regen) Jarenlang heb ik gedacht dat het mijn schuld was. Dat ik iets verkeerds had gedaan. Maar nu besef ik... het was jouw keuze. En het heeft me geleerd om voorzichtiger te zijn met wie ik vertrouw. **Lars:** (Legt zijn hand even op tafel, alsof hij de hare wil aanraken, maar aarzelt) Ik wou dat ik het kon goedmaken. Dat ik kon uitleggen waarom ik zo reageerde. Maar soms... soms zijn fouten gewoon fouten. En de gevolgen blijven. **Eva:** (Kijkt hem aan, haar blik zachter) Het heeft me wel sterker gemaakt. En misschien... heeft het ons allebei iets geleerd over wat we niet moeten doen. Maar het gemis, Lars... dat blijft. **Lars:** (Knikt, met een verdrietige glimlach) Ja. Het gemis blijft. Net als de regen vandaag. Het is er gewoon, en we moeten ermee leren leven. *[Ze drinken allebei hun koffie op, terwijl de regen tegen het raam tikt, een stille getuige van hun gedeelde verleden.]*