**Detective:** (met een sarcastische glimlach) Nou, wat een levendige markt, hè? Iedereen druk bezig met koopjes en kramen vol kleur. Het lijkt wel een schilderij... of misschien een chaos. **Kunstenaar:** (stil, met een zachte stem) Ja... altijd druk hier. Maar ik zie meer dan dat. Soms, als ik naar de mensen kijk, voel ik dat er iets verloren is. Iets dat nooit meer terugkomt. **Detective:** (neerbuigend) Ah, de nostalgie. Altijd mooi om te horen, vooral van iemand die liever in zijn eigen wereld zit. Wat is het dat je mist? Een soort verloren tijd? **Kunstenaar:** (kijkt weg, zacht) Misschien. Toen ik nog klein was, ging mijn vader hier altijd met me langs de kraampjes. Hij kocht me snoep, vertelde verhalen. Dat was eenvoudiger, dacht ik. **Detective:** (verrast door de zachtheid) Huh. Dus deze markt was vroeger een soort toevluchtsoord voor jou? Een plek van herinneringen? **Kunstenaar:** Ja... Het voelt nu alsof die herinneringen vervagen. Alsof de markt niet meer is dan een drukke plek vol geluid en kleur, maar zonder de warmte die ik ooit voelde. **Detective:** (zacht, met een glimlach) Soms is het nodig om het verleden los te laten, om verder te gaan. Maar ik snap het, het is moeilijk afscheid nemen van die tijd. **Kunstenaar:** (plotseling stil, met een trilling in zijn stem) Maar misschien... misschien hoeft het niet helemaal weg te zijn. Misschien is die warmte altijd nog ergens in mij, verborgen onder de chaos. **Detective:** (stil, kijkt naar de kunstenaar) Misschien heb je gelijk. Soms is het niet het loslaten, maar het bewaren van die herinneringen die ons echt doen leven. **Einde.**

Detective Vos: (Met een scheef lachje) "Nou, meneer de kunstenaar. Uw atelier ruikt naar verf en... onopgeloste zaken. Toevallig?" Luca: (Zacht, bijna fluisterend) "Ik werk hier gewoon. De markt geeft me... rust." Detective Vos: "Rust? Tussen de schreeuwende marktkooplui en toeristen? Interessante definitie van rust." (Hij pakt een appel van een kraam, draait hem rond) "Vertel eens over het schilderij. Die vrouw met de blauwe sjaal." Luca: (Zuchtend) "Het is maar een studie. Geen betekenis." Detective Vos: "Geen betekenis? Mooi niet. Haar gezicht staat op elke schets in uw atelier. Net als..." (Hij stopt abrupt, zijn sarcasme verdwijnt) "Wacht. Die ogen... diezelfde blik..." Luca: (Zijn handen beginnen te trillen) "U kent haar?" Detective Vos: (Zet de appel langzaam neer, stem verzwakt) "Mijn zus. Ze verdween twintig jaar geleden. Die sjaal... die heb ik haar gegeven." Luca: (Zijn ogen worden vochtig) "Ze kwam elke dinsdag naar de markt. Zei dat mijn schilderijen haar deden denken aan... thuis." Detective Vos: (Wendt zich af, staart naar de menigte) "Ik zocht haar overal. En u... u hebt haar vastgelegd. Terwijl ik..." (Zijn stem breekt) "Waarom heeft ze nooit contact gezocht?" Luca: "Ze was bang. Maar ze hield van u. Ze noemde u altijd 'mijn kleine detective'." (Beide mannen zwijgen, omringd door het lawaai van de markt dat plots heel ver weg klinkt.)