Het object dat mijn verhaal vertelt is een oude, versleten zilveren armband met ingegraveerde datums en kleine bedeltjes. Deze armband symboliseert het leven van Anna de Vries en fungeert als een tastbare herinnering aan haar reis, haar emoties en haar keuzes. De armband werd voor haar gemaakt op haar zeventiende verjaardag, als teken van hoop en nieuwe beginnen. Elke bedel vertegenwoordigt een belangrijke gebeurtenis: de geboorte van haar zusje, haar eerste liefdesverdriet, de dood van haar grootmoeder, en haar succesvolle studie in de stad. Deze momenten vormden haar emoties en maakten haar sterker, terwijl de armband haar verbond met haar verleden en haar familie. Toen Anna geconfronteerd werd met moeilijke keuzes, zoals het verhuizen voor haar studie of het blijven in haar geboortedorp om voor haar familie te zorgen, was de armband haar bron van kracht. Ze droeg hem altijd, zelfs tijdens de moeilijke tijden, omdat hij haar herinnerde aan haar wortels en haar innerlijke kracht. De ingegraveerde datums herinnerden haar aan haar veerkracht en haar vermogen om te groeien door tegenspoed. De armband beïnvloedde haar identiteit door haar te verbinden met haar verleden, terwijl ze ook haar toekomst vormgaf. Het werd een symbool van haar levenspad: een mix van herinneringen, emoties en keuzes die haar tot wie ze vandaag is gemaakt. Het is niet slechts een sieraad, maar een levend document van haar leven, dat haar blijft inspireren om trouw te blijven aan zichzelf en haar waarden.

Ik ben de oude eikenhouten schrijftafel in de werkkamer van Anna de Vries. Mijn gelakte oppervlak is bedekt met de littekens van een leven vol verhalen – kringen van theekoppen, inktvlekken als herinneringen, en de diepe groeven die haar pen in mijn hout heeft getrokken tijdens nachten van inspiratie. Toen Anna als jong meisje voor het eerst aan mij verscheen, was ik het statige meubelstuk van haar grootvader, de dorpsonderwijzer. Haar vingertoppen streelden mijn vergulde handvatten terwijl ze fluisterde: "Hier zal ik ooit mijn eigen verhalen schrijven." Die dag begon onze symbiose. Tijdens de oorlogsjaren werd ik haar schuilplaats. Ze verstopte verzetskranten in mijn geheime la, haar handen trillend van angst en moed wanneer ze de documenten wegstopte. Elke kras op mijn slot vertelt van die gevaarlijke uren waarin haar idealen vorm kregen. Na de bevrijding legde ze haar eerste manuscript op mij neer – "Het Verborgen Dorp" – geschreven met dezelfde pen die haar grootvader ooit in mijn inktpot had gelegd. De geur van papier en vastberadenheid vulde de kamer. Jaren later, toen haar roman de literatuurprijs won, stroomden de tranen over mijn blad terwijl ze de telefoon hoorde. Ik droeg de bladzijden van haar liefdesbrieven aan Michiel, voelde hoe haar handschrift veranderde van verlegen naar vertrouwd. Toen hij stierf, hield ze urenlang mijn randen vast, alsof het ankers waren in haar zee van verdriet. Nu, op haar negentigste, rusten haar dooraderde handen op mij terwijl ze haar memoires dicteert aan haar kleindochter. Elke nerf in mijn hout kent haar levensloop: de idealen van haar jeugd, het verzet van haar volwassen jaren, de liefde en het verlies, en de wijsheid die bleef. Anna zegt vaak dat ik haar ankerpunt ben geweest, maar zij gaf míj betekenis. Van statig meubelstuk werd ik getuige, medeplichtige, trooster en uiteindelijk – net als zij – bewaarder van verhalen die moeten blijven bestaan.