Mijn herinneringen aan Maria Janssen zijn als warme zonnestralen die altijd mijn hart hebben verwarmd. Ze was een vrouw met een hart zo groot als de horizon, iemand die altijd klaarstond met een luisterend oor en een liefdevolle glimlach. Haar leven was een prachtig verhaal vol momenten van kracht, doorzettingsvermogen en onvoorwaardelijke zorg. Maria werd geboren op een frisse lentemorgen, een meisje dat al op jonge leeftijd haar eigen weg wist te vinden. Ze groeide op in een klein dorp, waar ze bekend stond om haar behulpzaamheid en haar grote hart voor iedereen. Als kind was ze nieuwsgierig en leergierig, altijd op zoek naar nieuwe avonturen en manieren om anderen te helpen. Haar karaktereigenschappen waren standvastigheid en vriendelijkheid; ze had een manier om mensen te laten voelen dat ze er echt toe deden. In haar volwassen leven bouwde Maria een mooi gezin op, waarin haar liefde en toewijding duidelijk zichtbaar waren. Ze was een rots voor haar familie, altijd streng maar rechtvaardig, en vooral heel liefdevol. Haar huis was gevuld met lachen, warmte en herinneringen die ik koester. Eén van mijn dierbaarste herinneringen is hoe ze altijd de kleinste details in haar zorg voor anderen liet zien, of dat nu door een zelfgemaakt gerecht, een luisterend oor of een bemoedigend woord was. Door haar leven heen heeft Maria vele mensen geïnspireerd. Ze was actief in de gemeenschap, altijd klaar om te helpen bij vrijwilligerswerk of om anderen een steuntje in de rug te geven. Haar kracht en veerkracht in moeilijke tijden waren bewonderenswaardig; zelfs toen het leven haar uitdagingen bracht, bleef ze standvastig en positief. Wat haar zo bijzonder maakte, was haar vermogen om altijd het goede in anderen te zien en dat ook te laten zien. Haar empathie en oprechte interesse maakten dat iedereen zich bij haar op zijn gemak voelde. Ze heeft velen geraakt met haar warmte en haar onuitputtelijke geloof in de mensheid. Zelfs nu, terwijl ze niet meer onder ons is, leeft haar herinnering voort in de verhalen die we vertellen en in de levens die ze heeft beïnvloed. Maria Janssen was niet zomaar een vrouw; ze was een licht in ons leven dat nooit zal doven. Haar liefde en haar kracht blijven ons inspireren om ook in moeilijke tijden het goede te blijven zien en te delen.

Ik zit hier met een kop warme thee, en opeens zie ik haar weer voor me – Maria, mijn nichtje, mijn maatje, mijn wandelende zonnestraal. Laat me je over haar vertellen, alsof ze hier naast me zit en giechelend mijn arm een kneepje geeft. Maria kwam ter wereld op een stormachtige novemberavond, alsof de natuur zelf haar entree wilde markeren. Als kind was ze al een klein filosoofje – ik herinner me hoe ze op haar zesde urenlang naar mieren kon kijken. "Tante," zei ze dan met die ernstige stem die niet bij haar leeftijd paste, "ze werken zo hard, en ze helpen elkaar altijd. Waarom kunnen mensen niet zo zijn?" Haar jeugd was doordrenkt van die combinatie van nieuwsgierigheid en compassie. Op de middelbare school was ze degene die de eenzame kinderen opzocht, die ruzies wist te sussen met een grapje, die steevast haar boterham deelde als iemand zijn lunch vergeten was. Haar lach was aanstekelijk – niet luid of opdringerig, maar warm en uitnodigend, als een open deur waar iedereen welkom was. Toen ze achttien werd, verloor ze haar moeder aan kanker. Dat was het moment waarop het meisje een vrouw werd. Ik heb haar nooit horen klagen, hoewel ik het verdriet in haar ogen zag. In plaats daarvan richtte ze een praatgroep op voor andere jongeren die een ouder verloren hadden. "Als mijn pijn iemand anders kan helpen," zei ze tegen me, "dan heeft het betekenis." Ze werd verpleegkundige, natuurlijk. Waar anders had Maria's hart haar naartoe kunnen leiden? In het ziekenhuis was ze geliefd bij patiënten en collega's. Ze nam altijd net even die extra minuut om naar iemands verhaal te luisteren, om een hand vast te houden wanneer woorden tekortschoten. Haar grootste passie werd echter de hospicezorg. Ze werkte jarenlang in een hospice, waar ze stervenden begeleidde in hun laatste reis. "Ieder mens verdient het om waardig te vertrekken," legde ze me eens uit. "Soms is het enige wat ik kan doen er gewoon zijn, zodat niemand alleen hoeft te gaan." Ik denk vaak terug aan die ene avond, toen ze uitgeput bij me thuiskwam na het overlijden van een jonge patiënt. Ze huilde stilletjes, haar hoofd op mijn schouder. "Het is zwaar, tante," fluisterde ze, "maar als ik iemands laatste momenten iets lichter kan maken, dan weegt dat op tegen alles." Maria trouwde met Peter, een stille leraar die haar rust gaf. Samen adopteerden ze twee kinderen uit moeilijke situaties – ze kon simpelweg niet anders, zei ze. Haar huis werd een toevluchtsoord, niet alleen voor haar gezin, maar voor iedereen die even moest bijkomen. De deur stond altijd open, de koffie altijd klaar. Toen de artsen drie jaar geleden longkanker vaststelden – ironisch genoeg dezelfde ziekte die haar moeder had weggenomen – accepteerde ze het met een bijna serene kalmte. "Ik heb een goed leven gehad," zei ze, terwijl ze mijn hand vasthoud. "Ik heb liefgehad en ben liefgehad. Wat meer kan een mens wensen?" In haar laatste maanden schreef ze brieven – aan haar kinderen voor hun toekomstige verjaardagen, aan Peter voor de momenten dat hij haar het meest zou missen, aan vrienden om hen te bedanken voor hun vriendschap. Ze organiseerde zelfs een afscheidsfeest, omdat ze wilde dat mensen haar zouden herinneren met een lach, niet met tranen. Toen ze vorig jaar in mijn armen stierf, op een zachte lentedag, was het alsof de wereld even stiller werd. Maar wat ze achterliet, echos nog steeds door ons leven. Haar kinderen dragen haar veerkracht en mededogen in zich. Peter richtte een stichting op voor hospicezorg, haar vrienden komen nog maandelijks bijeen om verhalen over haar te delen. Soms, als de wind zachtjes door de bomen ruist of ik een bepaalde melodie hoor, voel ik haar aanwezigheid. Maria leerde ons dat liefde niet gaat om grote gebaren, maar om de kleine momenten van aandacht en oprechtheid. Ze bewees dat een enkel leven talloze andere levens kan raken, als een steen die in water wordt gegooid waarvan de kringen zich oneindig uitbreiden. Mijn thee is koud geworden, maar mijn hart is warm van haar herinnering. Dat was Maria Janssen – niet perfect, maar oprecht. Niet groots, maar groots in haar eenvoud. En hoewel ze er niet meer is, leeft ze voort in ieder van ons die haar heeft gekend, in iedere daad van onbaatzuchtige liefde die we in haar naam verrichten.